Dankzij ivermectine leven mijn ouders nog

Het verhaal rond ivermectin is heel persoonlijk voor me. Mijn ouders, beiden woonachtig in de VS, kregen Covid-19. Mijn vader is 82, mijn moeder 78. Met name mijn vader is een voorbeeld van een patiënt die met onderliggende klachten (astma, atriale fibrillatie, reumatoïde artritis, pacemaker) tot de risicogroep behoort; mijn moeder is een stuk gezonder.

Mijn achtergrond

Ik volg het debat en de onderzoeken rond ivermectine vanaf het begin, inclusief de behandelingsprotocollen  (I-MASK+ en I-MATH+) van Dr. Pierre Kory, president van de FLCCC. Van origine ben ik zelf een Amerikaanse en van beroep een Certified Registered Nurse Anesthetist, opgeleid en getraind in de VS, waar ik ook meer dan 10 jaar als anesthesist heb gewerkt voordat ik naar Nederland kwam.

Tijdens onze opleiding wordt veel aandacht besteed aan statistiek, gericht zowel analyse als het doen van onderzoek; we werken op basis van ‘evidence based medicine’ om onze patiënten de beste en veiligste zorg te geven. Tijdens de pandemie heeft onze beroepsgroep een vitale rol gespeeld voor de patiëntenzorg in onze IC’s en de spoedeisende hulp, zoals in de VS en ook in de rest van de wereld.

Aanvankelijke behandeling

Mijn vader had longsymptomen en kreeg een monoclonale antilichaam infusie toegediend in een lokale Covid kliniek, maar zijn reactie erop leidde tot een cytokine storm waardoor hij uiteindelijk naar het ziekenhuis moest. Eenmaal in het ziekenhuis weigerden de artsen mijn vader ivermectine te geven. Inmiddels kon mijn vader amper praten, kreeg zuurstof toegediend en verslechterde met het uur. Ivermectine was bij de eerste klachten al aan mijn ouders voorgeschreven, maar de eerste dosis had mijn vader thuis nog niet in kunnen nemen (mijn moeder al wel) en nu, eenmaal in het ziekenhuis, weigerde men mijn vader zijn eigen medicatie.

Omdat mijn vader geen vertrouwen meer had in de zorg die hij kreeg, nam hij zelf het besluit om het ziekenhuis te verlaten. Mijn moeder heeft toen zelf voor zuurstof moeten zorgen, zonder hulp van het ziekenhuis. Mijn vader had een kort gesprek met de arts over zijn zorg, maar kreeg geen informatie over zijn gezondheidsstatus, kreeg geen inzage in z’n röntgenfoto’s en ook de resultaten van het lab werden niet verstrekt. Mijn vader heeft een officiële klacht in moeten dienen om uiteindelijk inzage te krijgen. Ik moet erbij vermelden dat mijn vader een gepensioneerd radioloog is.

Eenmaal thuis begon mijn vader direct met de inname van ivermectine volgens het protocol van de FLCCC. Aanvankelijk nog wel met zuurstof, maar al na 24 uur verdween de koorts en na 48 uur hoefde mijn vader ook geen zuurstof meer te gebruiken. Mijn moeder, die zoals gezegd iets eerder met ivermectine begonnen was, had dezelfde regressie van de symptomen.

Ongelukkigerwijs haalde het ziekenhuis mijn moeder over tot het toedienen van een monoclonale antilichaam infusie die tot een onmiddellijke negatieve reactie leidde; gelukkig bleef deze beperkt tot een afname van reuk- en smaakzin. De positieve werking van ivermectine zorgde er gelukkig voor dat ze beide zintuigen weer volledig terug heeft. Een maand later liet een röntgenfoto zien dat mijn moeder organiserende pneumonie (OP) had ontwikkeld en daarbij was ze erg moe en had ze een wat warrig geheugen. Ze heeft hiervoor additionele ivermectine voorgeschreven gekregen en ook deze klachten zijn verdwenen. Mijn ouders zijn inmiddels beiden volledig genezen en geheel vrij van klachten.

Profylaxe

Om mijn ouders bij te staan en te helpen ben ik, voordat mijn vader ziek werd, naar de VS gevlogen en ik heb tijdens mijn verblijf ivermectine gebruikt als profylaxis. Ik was er tenslotte als zorgverlener voor mijn eigen ouders, dus ik moest gezond blijven voor hen, maar ook voor als ik terug naar Nederland kwam. Ik heb om die reden geen Covid-19 gekregen tijdens mijn verblijf in de VS.

Mijn oordeel over ivermectine

De hoeveelheid onderzoek en inmiddels ook peer-reviewed onderzoek over ivermectine is in overvloed beschikbaar. Sterker nog: complete landen als Zuid-Afrika, India, Peru, Slowakije, Egypte en Zimbabwe etc etc zijn overgegaan tot het landelijk distribueren van ivermectine onder de bevolking. In al deze landen schieten de cijfers omlaag, gaat niemand naar de IC en is het aantal doden tot nagenoeg nul gereduceerd. Talloze malen is reeds aangetoond dat ivermectine in alle stadia van het virus effectief is en dat het ook helpt bij de zogeheten vorm van ‘long-haul covid’. De meta-analyses voor de ‘randomized control trials’ zijn allemaal geanalyseerd door Tess Lawrie systematic reviewer en director van de Evidence-Based Medicine Consultancy en hoofd van de BiRD Group en laten zonder enige twijfel zien dat er door het gebruik van ivermectine een overduidelijke reductie is in ziekteverloop en sterfte onder Covid-19 patiënten.

Ik hoop ten zeerste dat de WHO, de NIH en de EMA al deze onderzoeken en ruimschoots beschikbare data als bewijs zullen erkennen.

Tot slot vind ik het schokkend om te vernemen dat als doktoren in Nederland ivermectine voorschrijven aan Covid-19 patiënten, ze een boete van €150.000,- riskeren en dat men inmiddels zover is gezonken dat men apothekers vraagt om artsen te verraden als er ivermectine wordt voorgeschreven. Het is niet uit te leggen dat men op deze manier juist meewerkt aan de obstructie van de gezondheidszorg en dat men de IC opnames en het aantal (onnodige) doden doet toenemen.

Een vorstelijke zorgbehandeling tijdens Covidpandemie in India

Hoe een Zuid-Afrikaanse staatsburger in India om haar ouders te bezoeken Covid opliep en onder de indruk raakte van de liefde en zorgzaamheid

Door Archana Sinha
GEPUBLICEERD OP 6 MAART 2021 21:46 uur IST
Hindustan Times.com

Het was een zeer onverwachte – en ontmoedigende – ontdekking. Zes dagen nadat ik in India aankwam, testte ik covid-positief. Als lid van een artsengezin voelde ik me minder zenuwachtig dan ongemakkelijk. Ik was tenslotte naar India gekomen om mijn bejaarde ouders te helpen nadat mijn vader een beroerte had gehad, en nu stond ik op het punt in mijn isolement te gaan.

Mijn enige symptoom was af en toe een droge hoest die veranderde in wat klonk als een hoest op de borst, maar dat was het niet. Ik had geen koorts, geen congestie, geen pijn in het lichaam, geen andere symptomen. Mijn virale last, zo bleek uit de test, was laag. Maar daar was ik minder van onder de indruk dan van het feit dat mijn testresultaten dezelfde dag binnenkwamen.

De volgende ochtend vroeg, om 9 uur ‘s ochtends, arriveerde een heer bij onze deur, die mij bij naam zocht. Hij zei: “Mevrouw, u hebt positief getest op Covid en ik heb wat details nodig.” Hij vulde een document met mijn antwoorden op zijn vragen, vroeg naar andere familieleden en vroeg of er ruimte was in het huis waar ik 10 dagen kon isoleren, compleet met een aparte badkamer. Toen overhandigde hij me een doosje van het coronateam van de regering van Uttarakhand, en ik ontdekte dat zijn naam meneer Sharma was.

De kit bevatte een thermometer, een oxymeter, vijf dagen doses arithromycine, 10 tabletten paracetamol, drie tabletten Ivermectine en 10 capsules vitamine C, compleet met gedetailleerde en nauwkeurige instructies over wanneer en hoe ze te consumeren. Er zaten ook 10 maskers in de set en ik kreeg een gele zak met het opschrift ‘Bio Hazardous Waste’ waarin ik mijn maskers, gebruikte toilettissues enzovoort moest weggooien. Meneer Sharma nam toen een foto van mij terwijl ik de kit vasthield als bewijs dat hij is afgeleverd.

Hands-on aanpak

Als dochter en zus van doktoren had ik meneer Sharma niet echt nodig om mij alles uit te leggen. Ik had de kit niet eens nodig omdat ik toegang heb tot medicijnen. Maar het was hartverwarmend om te weten dat iedereen in Uttarakhand medicijnen en begeleiding krijgt als ze geïsoleerd moeten worden.

Elke ochtend belde meneer Sharma me om 10 uur ‘s ochtends om mijn gezondheidstoestand te controleren. Ik moest hem mijn temperatuur- en oxymeterwaarden geven. Elke tweede dag belde een vrouwelijke arts om te informeren naar eventuele symptomen die zich mogelijk hadden gemanifesteerd, of ik ademhalingsmoeilijkheden had, enzovoort. Op de negende dag van mijn isolement arriveerde een klein team van twee vrouwelijke dokters en meneer Sharma om mij persoonlijk te controleren en te zien of ik medicatie of zuurstof nodig had. Ze adviseerden me om na vier dagen opnieuw te testen en dus 14 dagen nadat ik positief was getest op het coronavirus, testte ik negatief en ze belden allemaal om me te feliciteren met mijn herstel.

Ik was verrast en opgetogen dat de regering van Uttarakhand zo probaat was geweest in de uitvoering van haar coronabeheer: gratis medicijnen verstrekken, informatie en kennis delen en de patiënten en de situatie constant in de gaten houden. Het was ongelooflijk dat er elke dag iemand belde om te informeren naar de gezondheid van de patiënt: dit betekende dat de patiënt kon worden begeleid om zich bewust te worden van zijn of haar evoluerende symptomen en te begrijpen wat hij moest doen. Ik kreeg te horen dat als een patiënt ernstige symptomen vertoonde, hij of zij kosteloos naar een zuurstofvoorziening werd geëvacueerd.

De manier waarop de regering in Uttarakhand de pandemie aanpakt, doet me denken aan een muhawara (gezegde). Hier is mijn versie ervan: “Sukh mein sumiran sab kare, dukh me kare na koi, jo government dukh me sumiran kare, woh government meri hoye.”

Isolement was behoorlijk demoraliserend. Je voelt je opgesloten, alsof je in de gevangenis zit. Maar het is nu voorbij en hopelijk heb ik wat antilichamen in plaats van coronalichamen.

Auteur: HT Brunch, 7 maart 2021
Volg op twitter.com/HTBrunch
Maak contact op facebook.com/hindustantimesbrunch