Opmerking van de redactie:

De publicatie van de TU Delft is zeer stellig in de beweringen ten aanzien van afwijkingen in het normale klimaat en hun oorzaken en de gevolgen die dit zou hebben voor noodzakelijk handelen.

Het was vooral die stelligheid zonder enig voorbehoud die de auteur tot dit artikel inspireerde, hetgeen zijn voorkeur had boven een puntsgewijze reactie.

Hoezo, “klimaat-actie”?

Een bijdrage van Jeroen Hetzler.

Er is feitelijk geen consensus over de omvang van de menselijke invloed op de huidige opwarming. Deze is namelijk nooit aangetoond, wat niet kan verbazen.

De rol van CO2 -gevoeligheid- blijkt steeds minder dan gedacht door voortschrijdend onderzoek.

De experimentele bevindingen over het effect van CO2 betreffen een vereenvoudigde stilstaande luchtkolom. De werkelijkheid is daarentegen heel anders door de dominante rol van atmosferische waterdamp -overlappende absorptiespectra-, verdamping, convectie, horizontale luchtstromingen en oceanische systemen -PDO, AMO, El Niño etc. Alle factoren die nog maar beperkt zijn doorgrond, mede doordat sprake is van een chaotisch, niet-lineair systeem.

Hoe kan het dat de argumentatie voor deze hypothese van de CAGW-hypothese (door mensen veroorzaakte catastrofale opwarming) van meet af aan ondersteund moet worden door het meest onwetenschappelijke argument denkbaar: consensus. 360 jaar geleden stelde 97% van de wetenschappers dat de zon om de aarde draaide. Thans weten we dat de aarde om de zon draait. Dus: ofwel de zon en de aarde hebben van plaats gewisseld ofwel die 97% is slechts een autoriteitsargument.

Wij weten inmiddels dat die zogenaamde 97% consensus berust op onjuiste analyse en in werkelijkheid amper boven de 0,3% uitkomt, hetgeen zuiver wetenschappelijk bezien realistisch is voor een zo jonge tak van uiterst complexe wetenschap die nog talloze vragen kent.

Hoe wetenschappelijk onderbouwend is het bovendien dat ter ondersteuning van voornoemde hypothese de inmiddels, ook door het IPCC, verworpen hockeystickgrafiek (1999) werd gebruikt, die overigens wel tot op heden doorwerkt in de klimaatdoelen?

Er is geen onderbouwing van de uniciteit van de opwarming van na 1850. Deze vermeende uniciteit lijkt te suggereren dat de Kleine IJstijd tot op heden had moeten voortduren. Immers, de natuurlijke factoren die de klimaatveranderingen van vóór 1850 reguleerden hielden, althans opmakend uit diezelfde gedachtegang, kennelijk op onverklaarbare wijze op te bestaan. Ergo: men heeft kennelijk geen verklaring voor die pre-1850 veranderingen of beschouwt ze als niet bestaand. Verwarrend en tegenstrijdig.

Het is opmerkelijk dat op mondiaal niveau datareeksen onlangs op één en dezelfde manier gehomogeniseerd -bijgesteld- moesten worden waardoor het leek alsof de temperaturen en het aantal hittegolven na 1950 dramatisch gestegen waren. Men schijnt voor 1950 niet goed gemeten te hebben -een sluitende uitleg ontbreekt-, maar wat maakt de cijfers van na 1950 dan wel betrouwbaar?

Die homogenisatie blijkt precies in overeenstemming met de conclusie van AR5 over menselijke dominantie. Toevallig?

Waarom zou dit allemaal -hockeystickgrafiek, gemanipuleerde consensus, conveniërende homogenisatie- nodig zijn als de feiten zo duidelijk en onweerlegbaar zijn als wordt beweerd?

Tevens lijkt de als uniek, lees: afwijkend, genoemde opwarming van na 1850 ook te suggereren dat de klimaatveranderingen van vóór 1850 zich volgens een exact patroon manifesteerden dat zou moeten afwijken van de opwarming na 1850. Hoe geloofwaardig is dit als tegelijkertijd de rol van natuurlijke factoren van klimaatveranderingen zo sterk zijn gemarginaliseerd waar de werkelijke veranderingen in het verleden groter waren? Dit is in tegenspraak met elkaar, gegeven de hockeystickgrafiek van Mann (1999) die alle klimaatschommelingen (tot 1000 jaar geleden) van vóór 1850 door statistische manipulatie deed verdwijnen. En wat dan vóór het jaar 850?

De inzet van het huidige klimaatbeleid, te weten 0% CO2-emissie, wekt de indruk dat, eenmaal dit doel bereikt, het klimaat stabiel blijft, nooit meer substantieel zal veranderen. Ergo zich zal gedragen conform de hockeystickgrafiek van Mann (1999). De natuurlijke cycli van vóór 1850 zouden immers na 1850 opgehouden zijn te bestaan? Ook hier constateren we een tegenspraak.

De 2 graden doelstelling is een politiek doel dat uit de lucht is komen vallen. Hoe kunnen de meteorologische gevolgen per regio, en dus de economische schade, ervan bepaald worden? En hoe zeker is men hiervan, als juist sprake zou zijn van een unicum, dus geen vergelijking mogelijk? Het is immers uniek.

De feiten spreken dit dan ook tegen, gezien de verbeteringen van de landbouwopbrengsten/-methoden wereldwijd alsmede de vergroening in bijvoorbeeld de Sub-Sahel. Waar is bijvoorbeeld nog sprake van massale hongersnoden als die van de 60’er en 70’er jaren in India en Ethiopië?

Wat hierop aansluit is de lange reeks ‘voorspelde’ rampen die in de afgelopen ruim 200 jaar, te beginnen met Malthus, de revue zijn gepasseerd. Al de rampen uit deze exponentiële reeks delen de eigenschap dat ze niet zijn uitgekomen. Integendeel, want het gaat steeds beter met onze planeet. Dit biedt geen gerechtvaardigde ruimte voor het pessimisme van de CAGW-hypothese.

Afgaande op alle aandacht voor de CAGW-hypothese verliest men uit het oog dat de huidige opwarming evengoed kan omslaan in een afkoeling door thans ontkende, lees: onbegrepen, natuurlijke oorzaken. Hoe komt het dat deze mogelijkheid, alleen al op grond van het anders juist wel gretig toegepaste Voorzorgprincipe, nu zo eenzijdig wordt genegeerd?

Thans lijkt men een onwrikbare eeuwigheidswaarde toe te kennen aan opwarming, indien geen mitigatie plaatsvindt. Zo lang CO2 als dominante factor in de oudere inmiddels achterhaalde alarmistische vorm in de modellen wordt genomen en o.a. wolkenvorming slechts geparametriseerd, zullen te hoge modeluitkomsten t.o.v. van de observaties gevonden blijven worden.

De klimaatmodellen zijn evenmin in staat het verleden te voorspellen zoals de opwarming tussen 1910 en 1940 en de afkoeling daarna tot 1979. Ergo: de klimaatmodellen kunnen worden verworpen als onbetrouwbaar. Als een hypothese niet alle beschikbare data verklaart, of voorspellingen van de hypothese door nieuwe experimenten weerlegd worden, deugt de theorie niet. Punt uit.

Uiteindelijk komt het immers neer op het uitvoeren van experimenten op 1 factor waarbij alle overige constant worden gehouden. Dit vereist een experimentele aarde en een controle-aarde (placebo) zoals bij medicijnonderzoek. Wie stelt, heeft meteen ook de bewijsplicht. Voor critici is het dus voldoende om aan te tonen dat de voorgestelde hypothese de beschikbare waarnemingen onvoldoende verklaart. Op de criticus rust niet de plicht om met een nieuwe hypothese te komen. De gang van zaken bij klimaatwetenschap wijkt hier van af. Het lijkt er sterk op dat de gebruikelijke gang van zaken binnen de klimaatwetenschap deze is:

schema van de vicieuze cirkel

Met als boodschap dat wanneer uitkomsten afwijken van de modelverwachtingen, het model is verworpen en men dus een beter moet zoeken. Niet om hysterisch beleid te baseren op het verworpen model.

Wat daarom niet mag worden genegeerd, is de rol van de politiek en, zeker niet de minste, de rol van ideologie (Maurice Strong o.a.) in wat een klassiek wetenschappelijk debat had moeten zijn:

Dit fenomeen alleen al, roept vragen op wat betreft de werkelijkheid achter het voorgestane klimaatbeleid van het IPCC. Het sterk gepolitiseerde karakter van het debat is reden tot wantrouwen.

Dit alles leidt tot de vraag op welke, urgente, onweerlegbare wetenschappelijk aangetoonde feiten is het klimaatbeleid gebaseerd? Of is hier toch niet sprake van een verdienmodel? Immers, de enorme financiële belangen in de voorgenomen energietransitie bij de industrie, de onderzoekswereld en de milieubeweging vallen niet te ontkennen.

Nergens blijkt uit wat de hoge urgentie tot mitigatie verklaart ten detrimente van de adaptatie die de mensheid al van oudsher kent.

Niet de opwarming van na 1850 is uniek, maar de hysterische reactie op deze bescheiden klimaatverandering en de bereidheid een moderne beschaving te gronde te doen gaan is uniek in de menselijke geschiedenis.

TUD versus GRK

Noot: Voor een puntsgewijze discussie van het TU Delft klimaat-actieplan, zie dit artikel.