Groene verturving van de denkpap
Zaterdag 21 mei 2016
Een gastbijdrage van Jeroen Hetzler
Mij treffen de laatste tijd diverse berichten die beelden oproepen van herhaalde uitbraak van besmettelijke ziektes zoals bijvoorbeeld cholera. Deze uitbraken zijn relatief makkelijk te bestrijden door schoon drinkwater. Veel moeilijker te bestrijden is de pandemie van groene verturving van de denkpap die analoog aan vervuild drinkwater door de milieubeweging en lieden als Al Gore via vele media dag in dag uit ter consumptie wordt opgedrongen. Bij hoe velen is niet de geest, de denkpap, besmet door de sinds enige tijd tot activiteit gekomen bacterie Eco Haemophilus, het waanidee van de inmiddels afdoend weerlegde AGW-hypothese (Anthropogenic Global Warming; door de mens veroorzaakte catastrofale opwarming).
De symptomen zijn een warm gevoel omdat men zich moreel verheven acht, uitverkoren zelfs als redder van de planeet aarde en gelovige volger van het Groene Evangelie. Hierbij verkokert de blik zich tot selectief waarnemen, wensdenken en verlies van rekenvermogen. Het kan zelfs zo ver gaan dat de aangetaste persoon bereid is alle koopkracht van de belastingbetaler op te offeren en onze Westerse welvaart 250 jaar terug in de tijd te slingeren tot het peil van de toen geldende 100% duurzame beschaving.Hout en turf vormden toen de enige brand- en bouwstoffen. Bedenkelijk is wel dat sommige door de groene verturving aangetaste personen akelige dictatoriale trekken aan de dag leggen en hun rationele remmingen verliezen. Laten we eens kijken naar een paar voorbeelden. Op 16 mei, verscheen dit bericht in de Telegraaf.
Verwezen wordt naar Agora.
Laten we eens kijken naar wat Agora laat zien op 15 mei.
Dan zie we dat de rode lijn van het verbruik van elektriciteit rond 13:00 uur 58,2 GW was. Uit deze interactieve kaart blijkt dat bij de maximale waarden rond dit tijdstip zon 16,2 GW leverde en wind 22,2 GW. Waterkracht leverde 3,4 en biomassa 5,1. Dus gesommeerd: 47 GW. Het tekort is dan 11 GW. Dit werd gedekt door conventionele centrales, zelfs te veel. Ik wil graag geloven dat het een kwartiertje zo hard woei en het zonnetje zo lekker scheen dat die 58 GW werd overschreden (of toevallig zakte het verbruik even). Alleen, moet dit nu een bevestiging heten van het succes van de Energiewende? Ik ben geneigd tot het concluderen van het tegendeel. Dit laat namelijk de weersafhankelijkheid zien alsmede de rol van het toeval. Hier is iemand aan het woord die het misleidend formuleert, maar misschien wil de verslaggever van de Telegraaf de ironie van het wensdenken onderstrepen. Het klopt dat soms op zonnige en winderige dagen Duitsland (en Denemarken alleen voor wind) toevallig meer stroom produceert dan de consumptie op dat moment. Wat niet wordt vermeld, is of deze stroom ook daadwerkelijk aan de momentane vraag voldoet. In dit geval kwam het redelijk in de buurt, maar door puur toeval van meewerkende weergoden. Wat ook niet vermeld wordt, is dat niet kan worden voorspeld hoeveel stroom wanneer geproduceerd wordt. Stel dat ik ’s nachts naar het toilet moet en het lichtknopje gebruik, dan heb ik licht. Dit komt niet vanzelf en is geen toeval. Zouden we geheel op wind- en zonnestroom overgaan, dan is er een heel kleine kans, dat ik toevallig licht had gekregen. Hieronder is te zien hoe klein die kans is:
Bron: Fred Udo
Het probleem zit hem in de aanbodgestuurdheid (wind en zon) en vraaggestuurdheid (fossiel, kern en waterkracht). Stroom kun je niet opslaan en ook het netwerk biedt geen stroomopslagmogelijkheid. Om te voorkomen dat ik ’s nachts geen stroom krijg, moeten permanent fossiel gestookte centrales op vol vermogen freewheelend paraat staan. Er wordt dus geen gram CO2 of brandstof bespaart, integendeel. En dan hebben we het alleen over elektriciteit en niet over alle energie. Als je die meerekent, krijg je dit:
Zoals gebruikelijk wordt geen onderscheid gemaakt tussen elektriciteit en energie en vergeet men bovendien de petrochemische industrie. Nogmaals, als je dat allemaal, gebruik van fossiele brandstoffen, tot 0 wil reduceren zoals de plannen voor 2050 behelzen, betaalt je per huishouden tienduizenden euro’s (€ 570 x [100% duurzaam/3% nu Energieakkoord] = € 19.000/jaar). Mij lijkt dit een onrealistische ruil voor een leven zoals 250 jaar geleden en 100% hernieuwbaar. Laat ik met nadruk stellen dat niemand mij een dergelijk leven dient op te leggen, want ik trap hem de deur uit.
Passend besluit de auteur van het artikel in de Telegraaf met de woorden dat nu nog geen oplossing voor stroomopslag bestaat. Die is er wel, maar kost ons duizenden miljarden om een paar weken stroom op te slaan als je er de ruimte voor hebt. Een uurtje Gemini-windpark vervangen als het niet waait, kost al € 250 miljoen. Bovendien zijn er geen delfstoffen genoeg om aan de vraag aan de benodigde accu’s te voldoen. Wensdenken dus en een hoog gehalte aan Alice in Wonderland. Maar dit is inherent aan de hernieuwbaarheidsutopie. Ook organisaties als Urgenda bezondigen zich aan onverantwoordelijk wensdenken zonder zich ook maar enigszins om de volgende generatie te bekommeren. Slechts de eigen eer en macht tellen. Banaler kun je het niet hebben.
Dit wensdenken, de bedoelde groene verturving van de denkpap, begint in de geesten van Hillary Clinton (zie CG 17 mei 2016) en ons aller Nijpels vormen van bedenkelijke waanzin aan te nemen. Deze denkwerelden zouden nu toch echt ons met zorg moeten vervullen vanwege het dictatoriale gehalte.
Zie hier
De heer Nijpels noch Greenpeace heeft zich bemoeien met mijn energiegebruik, mijn manier van leven. Nijpels moet niet denken dat hij mij op grond van de weerlegde AGW-hypothese (Anthropogenic Global Warming; door de mens veroorzaakte catastrofale opwarming), uit de koker van Greenpeace en Milieudefensie desinformatie over voorraden fossiele brandstof en demonisering van kernenergie een planeconomische dictatuur kan opleggen. Want dit laatste dictatoriale geintje, als symptoom van de groene verturving, is regelrechte planeconomie en in een democratie volstrekt onacceptabel. Wie binnen de VVD houdt deze NederErdogan tegen?
En buiten Nijpels, Greenpeace is de meest hypocriete organisatie die helemaal niets te zeggen zou moeten hebben over de manier waarop ik met energie omspring. Wat denken Nijpels, Greenpeace en Milieudefensie eigenlijk wel? De heren en dames van deze organisaties zijn volstrekt onbetrouwbaar, zie hier.
Greenpeace is heeft niets met duurzaam groen en al helemaal niets met vrede te maken, maar alles met geldgraaien en tweespalt zaaien. Het volgende is belangrijk om te weten: in het Duitse Herfa Neurode worden jaarlijks vele tonnen chemisch afval opgeslagen in een oude kalimijn. Dit afval is genoeg om de wereldbevolking compleet uit te roeien. Dit spul is over 1 miljoen jaar nog even gevaarlijk. Kernafval is dan verdwenen vanwege de halfwaardetijd. Ooit jongens en de meisjes van Greenpeace gezien die zich vastketenden aan de treinen met dat chemische afval? Heeft u ooit Diederik Stapel, pardon Samson hier over gehoord? Natuurlijk niet, want dit is niet de achilleshiel van onze maatschappij. Energie is dat wel. Energieschaarste verleidde Japan tot de oorlog in 1941. Het zijn Greenpeace en Milieudefensie c.s. die stelselmatig de weldadige en succesvolle kapitalistische samenleving, i.t.t. de planeconomische, proberen te onderwerpen. Hun ideologische obsessie gaat volledig voorbij aan de belangen van de volgende generatie en zijn dan ook in strijd met duurzaamheid. Streed de milieubeweging ooit voor een leefbaardere maatschappij, thans is zij de vernietiger ervan. Immers, door het met opzet ondermijnen van de energievoorziening wakkeren deze zogenaamde vredestichters mogelijke oorlogen aan. De Crisis- en Herstelwet, een oorlogswet, zou hierom niet bedoeld moeten zijn om Nijpolitaanse dictatuur in te voeren, maar om de echte vijand van onze maatschappij, namelijk de vijfde colonne die de milieubeweging, met name Greenpeace, WNF en Milieudefensie, heet buiten spel te zetten. De milieubeweging vervult een maatschappelijke estructieve rol, omdat zij onze maatschappij vijandig gezind is.
