Klimatisme: dogmatiek, emotie en dwang
Zaterdag 30 december 2017
Een gastbijdrage van Jeroen Hetzler
Onze maatschappij lijkt bezeten geraakt door emotie. Emotie, voor de media sensatie, heeft de rol van objectieve waarheidsbevinding naar het tweede plan geduwd. Na de Verlichting en de stormachtige ontwikkelingen van de Industriële en Groene Revolutie lijkt een massale bekering tot emotie te hebben plaatsgevonden. Sensatie lijkt alles wat nog telt. Slechte statistiek en slordige onderzoeken zijn de norm geworden voor onophoudelijke paniekverhalen in de media over bijvoorbeeld kankerverwekkende slablaadjes, uiteraard door schuld van de chemische industrie. Met wetenschap heeft het niets van doen, slechts met sensatie zoekende emotie. Wie het hardste schreeuwt slachtoffer te zijn, krijgt automatisch het gelijk.
Sid Lukassen probeert in zijn nieuwste boek Levenslust en Doodsdrift licht te laten schijnen over dit fenomeen het cultuurmarxisme dat aan het bovenbeschrevene ten grondslag ligt. ‘Levenslust, optimisme en vertrouwen in de toekomst zouden deze maatschappij moet leiden. Echter, pessimisme en doemscenario’s lijken onze maatschappij en ons denken te beheersen.’
Zo schrijft hij verder: ‘niettemin heeft cultuurmarxisme invloed. Dat heeft alles te maken met de inbedding van dit gedachtegoed in het maatschappelijke middenveld en in de cultuur. Als mensen makkelijk te manipuleren zijn met zielige beelden van een verdronken peuter, om een voorbeeld te nemen, spinnen NGO’s die zich inzetten voor vluchtelingen, hier garen bij. Idem voor het thema van “klimaatvluchtelingen”. Cultuurmarxistische beginselen beantwoorden enerzijds aan de individuele behoefte tot profileren: ik zet mij in voor zwakkeren en minderbedeelden, en sluiten anderzijds goed aan op een protestantse achtergrond. De koloniale geschiedenis staat hier voor een zondeval, waarbij men dorst naar boetedoening om te kunnen worden verlost.’
Ik lees o.a. “klimaatvluchtelingen”. Dit woord roept associaties op met menselijke schuld aan fatale opwarming. Bovendien roept dit woord associatie op met profiterende NGO’s en redders van deze planeet met de roep om boetedoening die dan wel door huishoudens moet worden betaald. En boete zullen wij moeten doen! Honderden miljarden aan koopkracht zullen afgedwongen verdwijnen in de zakken van multinationals. Hoe objectief onderbouwd is de noodzaak hiertoe? Opmerkelijk is de uitspraak van Jinek bij een botsing met Jan Roos die haar aansprak op objectiviteit: ik pretendeer ook geen objectiviteit. Met permissie, maar wat is dan het doel van haar talk show? Sensatie? Bevestiging van haar rol in het sociaal-liberale groepsdenken binnen het krachtenveld van onderstaande verdeling van het speelveld door links en rechts. Hoe goed is de onderbouwing van de noodzaak van die boete? Sid Lukassen:
‘links en rechts verdelen het speelveld. Ten eerste heeft rechts het cultureel-conservatieve thema laten vallen voor het economisch liberale thema. …Tegelijk heeft links het economische thema van klassenmobiliteit losgelaten voor het cultureel-progressieve thema. … links kreeg de hegemonie op cultuurgebied (JH; de Pietendiscussie, racisme, xenofobie o.a.) terwijl rechts hegemoniaal is op economisch vlak. Links en rechts aanvaarden deze modus vivendi …’[JH: tot wederzijds voordeel waar de auteur diverse voorbeelden van geeft]
Treffend in dit kader is de uitspraak van Maurice Strong (de voorvechter van het VN-overkoepelende mondiaal bindende klimaat- en energiebeleid met het IPCC als instrument. Zie hier): ‘I am a socialist in ideology, a capitalist in methodology’ (lees: verdienmodel; we kennen dit ook van Soros en Al Gore)
En verder lezen we het volgende commentaar (zie Tim Ball The deliberate Corruption of Climate Science blz 41): ‘What’s truely alarming about Maurice Strong is his actual record. His persistent calls for an international mobilization to combat environmental calamities, even when they are exaggerated (population growth) or scientifically unproven (global warming, have set the world’s environmental agenda’
Strong streefde wereldhegemonie na om zijn ideologie op te leggen. Inmiddels verkeren wij inderdaad in een maatschappij waar rationaliteit geen rol meer speelt, maar wel klimaatideologie, emotie en Gutmensch-gevoel, maar ook keiharde zakelijkheid binnen het krachtigste verdienmodel uit de menselijke geschiedenis namelijk de ideologie van het klimatisme.
Lukassen schrijft over het belangrijkste slachtoffer: ‘De middenklasse wordt verpulverd tussen beide kampen maar moet wel belasting blijven betalen. Als zij tegensputteren krijgen ze te horen: u bent fascistisch. …Multinationals hebben de regie overgenomen’.
Tot op heden is de rol van normale gerenommeerde wetenschapsbeoefening binnen al dit verbale en PR-geweld zoekgeraakt. Hoe komt het dat ondanks dat dit alles zo weinig met wetenschap te maken heeft, maar toch zo’n dominante invloed heeft? Hierover biedt de auteur Yuval Noah Harari (zie hier) in zijn boek Homo Deus een interessante invalshoek over het zogeheten web van betekenis. Hij schrijft er dit over: ‘Mensen hebben vaak moeite met het idee van imaginaire ordes omdat ze aannemen dat er maar twee soorten werkelijkheden bestaan: objectieve (zwaartekracht) en subjectieve (geloof) realiteiten. … Er is echter nog een derde realiteitsniveau, namelijk het intersubjectieve niveau. Intersubjectieve verschijnselen zijn afhankelijk van communicatie tussen grote groepen van mensen. Geld heeft geen objectieve waarde, maar zo lang miljarden mensen in de waarde ervan geloven heeft geld betekenis’.
Als de bakker geld niet meer accepteert, heeft hij een probleem; evenzeer wie het vigerende geloof weigert als waarheid te aanvaarden. Die wacht excommunicatie of de (figuurlijke) brandstapel.
Yuval geeft ook religie als voorbeeld en o.a. diverse ‘ismen’ waaronder het communisme. Ze lijken te verschillen, maar de auteur stelt dat: ‘alle gelovigen geloven in een systeem van verheven morele wetten dat niet is verzonnen door mensen, maar dat ze moeten gehoorzamen en er offers voor moeten brengen’.
Als ik dan alles bij elkaar neem en leg naast de uitzinnige euforie en saamhorigheid van de wereldleiders na het Akkoord van Parijs in 2015, dan bekruipt mij de gedachte dat hier sprake is van een web van betekenis, namelijk het klimatisme. Dergelijke uitzinnige taferelen doen zich nooit voor bij grote wetenschappelijke ontdekkingen waaronder de relativiteitstheorieën. Des te irrealistischer was die euforie, daar het effect amper 1% is van het eigenlijke 2-graden-doel ten kost van ongekende kosten. Ik heb dan ook mijn twijfels over de objectiviteit van het klimatisme dat de mens als schuldige van fatale klimaatopwarming opzadelt door een schuldgevoel op te dringen dat dan wel weer afkoopbaar is als aflaat (verdienmodel). Zorgelijk is de ideologisch agenda hierachter (Agenda 21; zie hier). Opmerkelijk is verder de 2 gradendoelstelling die berust op een fictief getal. Zie hier.
Wie zich dus dat derde intersubjectieve niveau niet realiseert, kan geneigd zijn onwelgevallige objectieve werkelijkheid om te buigen naar de eigen subjectieve werkelijkheid. Dit is wat wij o.a. zien in de campagne tegen Susan Crockford. Zie hier. Hierin wordt zij beschuldigd op grond van ontoereikende statistiek van incompetentie met als doel het klimatisme te bevestigen. Dit is vergelijkbaar met op Bijbelse grond ketters verbranden.
Conclusies zijn dat:
- Het klimaat- en energiebeleid gedomineerd worden door het streven naar mondiale hegemonie door een symbiose tussen cultuurmarxistische ideologie en economisch-liberaal kapitalistisch (gedeeld) verdienmodel;
- Het klimaat- en energiebeleid berust op het klimatisme als nieuw geloof met het als moreel verheven dogma verklaarde: redden van de planeet, zij het met de burger als pinautomaat; en
- Het klimatisme met het daaruit voortvloeidend klimaat- en energiebeleid zijn lichtjaren verwijderd van solide wetenschapsbeoefening.
