Ceterum censeo Carthaginem esse delendam
Dinsdag 16 juni 2015
Een gastbijdrage van Jeroen Hetzler
Deze uitspraak deed de Romeinse senator Cato Maior (234-149 v Chr) die hij tot in den treure herhaalde. “Overigens ben ik van mening dat Carthago verwoest moet worden.”
Carthago was in die tijd de meest bedreigende rivaal van Rome. Een botsing van deze twee machten kon niet uitblijven. Zulks vond plaats met uiteindelijk de verwoesting van Carhago in 146 v Chr.
Aan deze uitspraak moet ik steeds denken wanneer ik de tot in den treure herhaalde alarmistische berichten lees over de rampen die ons te wachten zouden staan als wij door blijven volharden kolen, olie en gas op te stoken. Dit schijnt allemaal heel erg te zijn, vinden de milieubeweging en een beperkt aantal wetenschappers. Waar zij dit op baseren is op het eerste gezicht een raadsel, maar bij nadere beschouwing blijkt de verkoop van hun gebakken lucht in de vorm van rampscenario’s het meest lucratieve verdienmodel ooit.
Al Gore kan er van meepraten en ook het Eco Industrieel Complex bloeit als nooit tevoren.
Ons wachten ongekende economische bloei en een paradijselijke wereld als wij de gebakken lucht van onze groene verlossers gehoorzaam afnemen.
Ik denk echter dat het een kwestie is van gezond verstand om naar de spreekwoordelijke kleine lettertjes te zoeken. Elke maatschappelijk verantwoordelijk handelende verzekeringsmaatschappij presenteert de ‘kleine lettertjes’. In de ‘contracten’ die met de ‘groene verzekeringsmaatschappijen’, zoals Greenpeace, Urgenda, het consortium van het Nationaal Energieakkoord et cetera, gesloten worden, ontbreken die ‘kleine lettertjes’ prominent.
Ofwel: voor hoeveel ga ik het schip in waar ik mijn handtekening onderzet?
Dit is tekenend voor de minachting van de ondertekenaars van deze ‘contracten’. De rekening, die betaalt de burger/belastingbetaler immers.
Het wordt schaamteloos opgelegd, want onze democratie is inmiddels veranderd in een eco-ochlocratie waarin de door de milieubeweging geïndoctrineerde en bang gemaakte massa de dienst uitmaakt, en niet meer de redelijkheid en de fundamentele normen van verstandig, visionair beleid.
Thans leven wij echter in een open inrichting waarin door de oppermachtige milieubeweging tegen elke economische activiteit nee wordt gezegd. Nee tegen visserij, nee tegen schaliegas, nee tegen kernenergie, nee tegen intensieve veehouderij, nee tegen het aantrekken van buitenlandse bedrijven, en ga zo maar door.
Met dit verkokerde maatschappelijk onverantwoord handelen moet onze maatschappij de 21e eeuw ingaan? Toch komen de milieubeweging, Urgenda et cetera met die onzin weg. Hoe doen ze dat?
Een verzekeringsmaatschappij maakt gebruik van de psychologische overschatting die mensen maken van een uiterst risico op een verlies zoals een ongeluk. Het is doodsimpel om mensen hiermee bang te maken. Geef mij uw geld en ik zal uw verlies beperken. Zo presenteren alarmisten geraffineerd rampen door opwarming als een schijnbare zekerheid.
We kennen ze allemaal, de suggestieve, beelden van verwoestende orkanen, overstromingen, droogtes, een quasi eenzame ijsbeer op een ijsschots, bosbranden in Australië, noem maar op. Vroeger kwamen die immers nooit voor, toch? Of vergis ik me nu? De overstromingen in Bangladesh begin 70’er jaren –sindsdien verdwenen door adaptatie- , de hongersnoden in Ethiopië –sindsdien verdwenen door beter landbeheer- , de jaarlijkse moesonrampen met hongersnoden in India – dankzij verbeterde landbouwmethoden vrijwel verdwenen- .
De lijst is eindeloos.
Deze successen van adaptatie onthouden alarmisten ons. Geen enkele alarmist zal dan ook bij het doen van ‘voorspellingen’ van zijn of haar favoriete rampen de kans vertellen op het zich daadwerkelijk voordoen.
Dit kan men ook niet.
Niet door deze cruciale kennis gehinderd strooien alarmisten naar hartenlust met rampen verpakt in een misleidend nietszeggend jasje van 95% betrouwbaarheid. Zo beweert Greenpeace bijvoorbeeld dat de oceanen sinds 1750 30% zuurder zijn geworden. Is met dat even schrikken!
Zo lijkt alle haring bij de vangst op voorhand al zure haring.
Het is een daling van 8,2 naar 8,1 op de schaal van zuurgraad (pH). Een daling die zeer ruim binnen de natuurlijke variatie valt. Er is niets aan de hand (overigens werd het begrip pH pas in 1909 ingevoerd; beetje dom dus van Greenpeace).
In het weerbericht van 31 december 2014 gaf alarmist Reinier van den Berg weer een staaltje van demagogie ten beste. Het jaar 2014 en een stuk of wat jaren in de afgelopen 10 jaar zijn de warmste sinds 1750. Goh, is me dat eng. Gek hè, als de temperatuur sinds 1750 met 0,8 graad C is gestegen. Dat die opwarming al 16 jaar is gestopt vermeldt hij er niet bij.
Dit, het debacle van de IPCC-modellen in het ‘voorspellen’ van de opwarmingstop, de blamage van Al Gore in 2008 die een in 2013 ijsvrije Noordpool ‘voorspelde’, en de sterk uitdijende ijsbeerpopulatie laten zien dat het alarmisme lijdt aan zelfoverschatting, iets wat de ‘planningsfout’ heet. Grote projecten worden niet zelden gedragen door overenthousiaste, soms megalomane, managers die scepsis, dwarsliggers, in hun team niet dulden.
Er is dan ook nauwelijks een project van enige importantie dat niet kampt met kostenonderschatting. Neem de Noord-Zuidlijn, de HSL, de JSF et cetera. Het vergaat de alarmisten niet anders bij hun verwachtingen over het klimaat in 2050.
Het toont de uit de lucht gegrepen megalomanie aan om uitspraken te doen over het verhoogd voorkomen van droogte hier, orkanen daar, regenval elders en ga zo maar door.
Deze quasi zekerheid is niets méér waard dan een munt opgooien en heeft niets met wetenschap te maken. De pretentie van het tegendeel bij de alarmisten is kenmerkend voor hun zelfoverschatting die meer schade berokkent dan voorkomt, ook omdat men niet de moed heeft te stoppen met geld in een bodemloze put gooien. Hoe maatschappelijk onverantwoord kun je handelen?
Om het gebrek aan wetenschappelijke onderbouwing te omzeilen heeft bovendien het Voorzorgprincipe zijn intrede gedaan. Wetenschap wordt vervangen door een alles verlammende en stuurloos mechanisme.
Het Voorzorgprincipe verbiedt het testen van de wetenschappelijke causaliteit voor het nemen, of nalaten, van nieuwe maatregelen of de toepassing van een nieuwe techniek. Het Voorzorgprincipe is een grabbelton waarin iedere alarmist naar willekeur zijn of haar ‘argumenten’ kan vinden om zich te onttrekken aan ‘de kleine lettertjes’ zonder zijn of haar (financiële) belang te schaden. Want laten we het kapitalisme in zijn meest opzichtige vorm bij de milieubeweging en het Eco Industrieel Complex niet uit het oog verliezen.
En ja, als het lastig wordt ontloopt men de discussie. Zie:
http://klimaathype.wordpress.com/2014/12/29/reactie-op-jp-van-soest/
Men heeft kennelijk niets geleerd van Faust. Het verkopen van de ziel aan het alarmisme is een onaanvaardbaar risico voor de toekomst van deze maatschappij omdat dit leidt tot de dictatuur van een geïndoctrineerde, maar onwetende massa. Nochtans wordt dit ons opgedrongen. Alarmisten schuwen naming and shaming en faming and naming niet, maar handelen vanuit een subjectief referentiekader. Ordinaire pek-en-veren-tactiek dus.
Ondanks de mislukte hockeystickgrafiek, de gefaalde ‘voorspellingen’, het fiasco van Climate Gate blijven de alarmisten hun gebakken lucht colporteren, maar hierin vinden zij nu een tegenstander op hun weg.
http://www.dagelijksestandaard.nl/2015/01/canadese-klimaatsceptici-weren-zich-met-reclamecampagne/
Ik wil dan ook concluderen dat onze maatschappij, de komende generatie en de Ontwikkelingslanden niets te verwachten zullen hebben van machinaties van het alarmisme. Is de boodschap van de alarmisten de belichaming van het moderne Carthago als rivaal van verstandig beleid? Het lijkt erop. De ‘redders’ van deze planeet zijn de in schaapskleren gehulde wolven die onze maatschappij bedreigen. Tenzij…. daarom wil ik de wens uiten: Ceterum censeo Carthaginem esse delendam.
