Europa’s klimaatbeleid: Het Rijk van de Witte Mammoet
Zondag 31 mei 2015
Een gastbijdrage van Jeroen Hetzler
Wie bekend is met de stripboekjes van de Avonturen van kapitein Rob, kent vast wel het verhaaltje van het Rijk van de Witte Mammoet dat nabij de Noordpool lag. Niemand van de 20 bewoners verouderde daar, onder hen waren verdwenen poolwetenschappers van 130 jaar geleden. Aan het hoofd stond de 300 oude bloedmooie koningin Anastasia. Het klimaat was er aangenaam mild en het dierenleven bestond uit tamme mammoets en reuzenarenden. Dankzij bijzondere kristallen stond de tijd er stil en was het water geneeskrachtig en diende het ook als voedsel. Toen kwamen er boze meneren die de kristallen jatten. Einde utopische rijk.
Hier doet mij het hedendaagse Rijk van de gelukkige Duurzaamheid aan denken. De boze meneren van het verhaaltje zijn Shell, Exxon, de vissers en al die anderen die het ongerepte leven verstoren waar de tijd volgens de alarmisten dient stil te staan en het klimaat nooit mag veranderen. Nu, na vele decennia, moge het duidelijk zijn dat objectieve, en vooral de weinig gehoorde eerlijke, klimaatwetenschap heeft aangetoond dat het klimaat permanent verandert en dat meetreeksen hebben aangetoond dat de mens hier niet noemenswaard aan te pas komt. Je kunt dus met 95% zekerheid, om in termen van het IPCC te spreken, stellen dat niet Shell c.s., maar objectieve meetreeksen die boze meneren zijn die de kristallen van het eeuwige leven stelen. Einde van het utopische duurzame rijk.
Trekken de duurzamen hier lering uit? Ik vrees van niet. Wat links is en zich progressief noemt in hun streven naar een planeconomische dictatuur –zie de oprisping van Urgenda-, blijft volharden in mystieke opvattingen die doen denken aan alchemisme. Het opwekken van gratis elektriciteit blijkt echter even onbereikbaar als het maken van goud uit lood. Het vastgeroeste conservatisme van de klimaatapostelen verschilt niet van dit alchemisme van toen. Net als toen, beseffen de klimaatalchemisten niet dat inzichten veranderen, maar blijven zij hangen in wensdenken en archaïsche mystiek.
Newton overschreed die drempel en legde de basis voor de moderne systematische wetenschap. De alarmisten van nu zijn teruggetreden achter deze drempel en hebben de klok een kleine 300 jaar teruggedraaid naar geloof in de wereld van de alchemist. Alleen al hun opvattingen over de natuurverwoestende bijstook van bossen in kolencentrales laat dit zien.
Hoe rekenkundig embryonaal moet je zijn om dit geloof serieus te nemen?
Voor elk nuchter persoon wordt duidelijk dat het niet langer verantwoord is om alarmisten serieus te nemen. Uit enquêtes blijkt dit dan ook.
Dit is precies wat er gaande is, met name buiten Europa en in Engeland. Uit enquêtes blijkt dat klimaatverandering geen aandacht meer heeft; wel de energierekening.
Wat dus rest, is onsamenhangend geschreeuw van alarmisten die hun ego, status, hang naar erkenning en geldelijk gewin in het gedrang zien komen. Het laatste IPCC-rapport is eerder een stuiptrekking in een achterhoedegevecht dan iets wat ook maar in de buurt komt van objectieve wetenschapsbeoefening.
Het Europese klimaatbeleid is ontegenzeggelijk op drijfzand gefundeerd en kan alleen bestaan door het ontkennen van de feiten, bluf, PR, desinformatie en scare mongering.
Dit klimaatbeleid is gedegenereerd tot een karikatuur waar elke goede wetenschapsbeoefening is zoekgeraakt. De hysterische pleidooien van mevrouw Connie Hedegaard in het Europese Parlement, en de piepende Barosso in reactie op Farrage, laten zien hoever het Europese klimaatbeleid van de werkelijkheid verwijderd is. Verontrustend is het conservatief vasthouden aan ideeën die door de wetenschap zijn achterhaald en zelfs in het laatste IPCC-rapport te vinden zijn.
Moeten zij nu onze politieke leiders zijn?
In hun eigenwaan realiseren de duurzamen zich niet dat de burger/belastingbetaler het bedrog van de alarmisten en hun valse beloften beu is.
Zij zien immers hun rekening stijgen in weerwil van de valse belofte van gratis energie. Zij zien hun landschap verwoest worden door windkathedralen die alleen getuigen van megalomanie. Met valse beloftes van een utopistische wereld drongen de duurzamen zich op de voorgrond.
Wat een deceptie is deze leugenachtige belofte gebleken.
De energierekening stijgt naar ongekende hoogten. Laten de duurzamen, met Urgenda voorop, nu maar eerst eens de berekening geven op grond waarvan de zware Europese industrie kan besluiten om Europa niet te verlaten, zoals thans het geval, omdat de kosten van duurzame elektriciteitskosten niet hoger zijn dan die van de Amerikaanse. Dit is immers de bottom line en de belofte van de duurzamen.
Urgenda bestaat het om deze valse belofte in haar rapporten uit te dragen om de duurzaamheidonzin te verkopen als de eerste de beste handelsreiziger in stofzuigers.
Nee, klimaatverandering is geen zorg, wel de energierekening, ook van de belastingbetaler.
De duurzamen slagen er niet in, ondanks alle PR en leugens, om deze zorg door feiten weg te nemen. Dit zullen zij ook nooit kunnen, want duurzame energie blijft vanwege vermogensdichtheid, de grillen van het weer en de dominante natuurlijke invloeden onbetaalbaar, onhaalbaar en onrealistisch.
De duurzamen wanen zich boven de natuurwetten en de natuur verheven.
Hoe dom kunnen politici zijn om in zoveel onkunde te geloven en hen serieus te nemen?
Hoe onverantwoordelijk kunnen politici zijn om de bakerpraatjes van duurzamen, zoals bij het Energieakkoord, serieus te nemen?
Vrijwel alle politici laten zich inpakken door die bakerpraatjes van duurzamen en doen het in hun broek/rok om de Europese klimaatdoelen ter discussie te stellen –die gebaseerd zijn op het frauduleuze hockeystickmodel- waar er immers van menselijk invloed geen meetbaar effect te bespeuren valt?
Politieke correctheid is een gebrek aan staatsmanschap en verantwoordelijkheid.
Op deze manier brengt de politiek zich steeds meer in diskrediet.
