Woensdag 18 juli 2018
Gastbijdrage van Jeroen Hetzler
Hier zijn wij in terecht gekomen. Laat ik eerst enkele verzuchtingen de revue laten passeren:
Dit is dus de verschrikkelijke eeuw. Het is het ijzeren tijdperk dat alle dingen breekt en temt. De zeven engelen hebben hun fiolen over de aarde uitgestort, en ze bevatten ontsteltenis, bloedbaden, ongerechtigheden, verraad. Wij hebben gezien en zien nog steeds hoe koninkrijk zich tegen koninkrijk verheft, land tegen land, pest, hongersnood, aardbevingen, vreselijke watermassa’s, tekenen van de zon en van de maan en van de sterren; het lijden van landen door stormen en beukende golven.
God toont ons zijn toorn door ons eeuwige winter te sturen, die wij thuis in de kou en met dikke pelsen te voelen krijgen.
Dit zouden ouderwetstalige schetsen van wat onze toekomst zou kunnen zijn, althans uit de mond van Urgenda, het KNMI en het NOS-journaal. Alleen, het zal de oplettende lezer duidelijk zijn dat ze betrekking hebben op een andere situatie. De auteurs zijn dan ook Jean Nicolas de Parival (1654) respectievelijk Conte Marco Antonio Martinengo Brescia (1590). Zij leefden in de Kleine IJstijd. Vervang God door menselijke CO2-emissie en wij zijn in het heden beland, of liever in de toekomst. En hier zien wij een belangrijk verschil, namelijk de alarmistische observaties van toen en de alarmistische modellen/scenario’s die ons burgers worden opgedrongen door Urgenda, het KNMI, het NOS-journaal en onze machthebbers van het klimaatakkoord die de burger inmiddels op ondemocratische wijze geheel buiten spel hebben gezet. Het doet denken aan de identieke anti Verlichte en autoritaire politiek in Europa van de 16e eeuw, diezelfde Kleine IJstijd. Thans geldt de macht van een soortgelijke kleine elite en een partijkartel. Niets nieuws onder zon dus.
Ik citeer verder over die periode: het klimaat koelde niet alleen af, maar alle weersomstandigheden werden extremer en amper voorspelbaar. Op een strenge winter volgden een buitengewone droge en hete lente en zomer. De Grote Brand van Londen was het gevolg van droogte. Opstanden en gestegen graanprijzen waren het gevolg van de verslechterde klimaatomstandigheden.
Philipp Blom: Opstand van de natuur.
En naar deze omstandigheden willen alarmisten kennelijk terug omdat zij stellen dat de opwarming na die Kleine IJstijd door de mens is veroorzaakt? M. Mann en zijn wetenschappelijke incestueuze kliek, die nog steeds worden geadoreerd door o.a. een kliek Amsterdamse klimaatwetenschappers, deed een mislukte poging om dit aan te tonen. Een voorbeeld hiervan zie hier. Een belangrijke reactie op dit artikel was het onderstaande:
Honest Broker 6 december 2017 om 11:36 – Antwoorden
De auteurslijst is heel opmerkelijk: veel Nederlandse auteurs dan wel werkzaam bij Nederlandse onderzoeksinstituten.
Een aantal heeft zich tot dit moment nooit actief gemengd in het klimaatdebat en zijn biologen of ecologen, geen sociologen. En dit is toch echt een sociologisch onderzoek, ook al is het gepubliceerd in een biologisch tijdschrift.
Meer bekende namen zijn:
Verheggen – op climategate.nl welbekend Kampen – die geen affiliatie heeft maar zich wel onder de reaguurders van het blog van Verheggen bevindt Crowther – ook alarmist, werkzaam KNAW-NIOO Nuijten – duurzame top 100
De rest uit het buitenland zijn vriendjes van Verheggen uit de ‘clan’ rondom Mann, Cook, Lewandowsky & Co
– Lewandowsky – Stirling – Balgopal – Armstrup – Mann
De enige die ik niet kan plaatsen is Post.
…
Aangezien er veel NL of NL-geaffilieerden als auteur vermeld staan lijkt met het volgende een reeel scenario:
– Verheggen is actief blogger en alarmist met een obsessie voor critici en skeptici (vraag Marcel Crok maar) – … probeert via ‘wetenschappelijke’ publicaties al tijdenlang allerlei critici in diskrediet te brengen (Lewandowsky/Mann style) – … ergert zich daarom (ook) aan GWPF en Crockford – … en dit is het volgende project
Vanwege zijn toegang tot de Mann/Lewandowsky clan (ML-Clan) was het makkelijk om bv Armstrup als co-auteur te benaderen. Die wilde ongetwijfeld maar wat graag. Ook is er binnen de ML-Clan naar nog wat andere bereidwillige co-auteurs gezocht (Stirling, Balgopal, Post).
Binnen NL en in de omgeving Amsterdam (Verheggen = University College Amsterdam) zijn auteurs gerecruteert om meer gewicht aan het artikel te geven, en om te voorkomen dat de skeptische goegemeente denk: ah, de ML-Clan (vandaar Harvey als eerste auteur). Tot het tegendeel bewezen is vermoed ik dat het vooral goedgelovige en wat naieve mensen uit de Amsterdamse Universiteits-Bubbel zijn. Uit de wetenschap, van alarmistische inslag, en die zich ook al lang zich ergeren aan critici en skeptici. Ik vermoed ook dat ze daarbij niet goed nagedacht hebben of dit artikel wetenschappelijk integer is en wat eventuele wetenschappelijke consequenties zouden kunnen zijn vanwege het controversiele gehalte ervan. Daar kun je een heel epistel over schrijven, zoals waarom er 14 auteurs op dit artikel moeten staan, en of ze uberhaupt ooit serieus kritisch naar de methodiek gekeken hebben (zie onder).
In ieder geval heeft Verheggen zijn zin: zijn blog wordt weer bevolkt door allerlei actieve critici en alarmisten. Richard Tol veegt methodologisch weer eens de vloer aan met het artikel. Wat een terugkerend patroon lijkt te zijn binnen de ML-Clan artikelen die betrekking hebben op wat je de “sociologie van het klimaatdebat” zou kunnen noemen.
Het blijkt dan ook interessant hoe het wereldklimaat er volgens de modellen van deze kliek uit had gezien zonder de Industriële Revolutie. Observaties zijn uit den boze overigens. Navraag levert dan ook tot op heden slechts wat blufblaaskakelen op. Bluf is inmiddels het handelsmerk van de modelminnende kliek geworden om de modelweersprekende observaties te verdoezelen. Als ik het allemaal zo overzie wat de hedendaagse klimaatdictatuur betreft, dan vrees ik dat het meer gaat om nooit verwerkte frustratie over de eclatante successen van de IR en het kapitalisme (zie Gapminder) vs. het falen van het marxisme. Het heeft iets weg van het PTSS-syndroom, maar dan onverwerkte frustratie over de discrepantie tussen observatie en modellen, i.c. wensdenken vs. realiteit.
Het huidige klimaatakkoord toont dezelfde wensdenkende bezetenheid aan van die marxisten en hun ongecijferde meelopers aan. Ten bewijze mochten wij getuige zijn van het gênante optreden van Wiebes en feest-voor-de-portemonnee-Nijpels. De heren mochten hun met sprookjes, wensdenken en regelrechte jokkebrokken omklede marxistische klimaatdictatuur opdissen. Zie hier.
Interessant is drogreden over de “vervuiler betaalt”. Vervuiler? Waarvan dan? CO2 kan het niet zijn. Laten we het daarom eens zo bekijken. Stel dat die “vervuilers” allemaal zouden ophouden te bestaan. Zij zijn immers de verfoeide boosdoeners waar wij burgers nooit op hebben zitten wachten en wier producten wij niet willen hebben. Zou het?
De kijker werd dus vergast op een toneelstukje wensdenkende getuigenispolitiek van Nijpels en Wiebes waar de hele wereld met verbijstering naar kijkt.
Bluf, nogmaals, is evenwel waar die klimaatwaanzin uit bestaat bij gebrek aan observatie en natuurkundig inzicht. Jinek gaf blijk de voze beloftes van de heren enigszins te doorgronden door een prestatieafspraak te maken: 49% in 2030.
