Hubris; The troubling science, economics and politics of climate change
Zaterdag 12 november 2016
Een gastbijdrage van Jeroen Hetzler
Dit boek van de hand van Michael Hart, een pil van 570 pagina’s en in kleine druk, kan als welkom en aan te raden naslagwerk gezien worden over de laatste stand van zaken op het gebied van de wetenschap, economie, politiek en moraliteit betreffende de AGW-hypothese.
Het boek werpt onder meer een ontluisterend licht op het wetenschappelijk bedrog (o.a. hockeystick en Climategate East Anglia), de tekortkomingen van het Stern-rapport en de anti humane sociaal-democratische politieke manipulatie die het klimaatdebat van begin af aan bepaalden.
De conclusie is dat klimaat er niets toe doet in de ogen van de belanghebbenden zoals de milieubeweging en het Eco Industrieel Complex, wel de vestiging van een wereldwijde sociaal-democratische ideologie met de AGW-hypothese als instrument en verdienmodel voor Al Gore en het Eco Industrieel Complex.
De auteur schetst de sociaal-democratische invloed door de postkoloniale anti westerse ontwikkelingslanden die tot de VN toetraden in 1948, welke rond de 70’er jaren samenviel met dezelfde sociaal-democratische ideologie van o.a. Maurice Strong die ook door de opkomende milieubeweging werd beleden.
De auteur analyseert hoe 40 jaar geleden deze belangen bovendien samenvielen met de ontluikende anti humane beweging met de mens als vijand van het ecosysteem, zeg maar een antropofobische ideologie analoog aan xenofobie.
In die jaren daalde de eco-erfzonde als een nieuwe religie op ons neer en slaagde de milieubeweging tot op heden erin om onze vreugde over de naoorlogse welvaart, gezondheid, levensverwachting en geluk en dat van onze kinderen te vergallen door een pessimisme dat kant noch wal raakte.
De auteur gaat in op deze, in zijn ogen laakbare, gang van zaken die naar zijn mening ook voortvloeit uit onverwerkte teleurstelling over het falen van het marxisme en de thans haperende sociaal-democratische ideologie die Maurice Strong in het leven riep. Des te heviger immers klinkt het streven naar een utopisch sociaal-democratische wereldheerschappij door in de steeds verder buiten de realiteit rakende aanbevelingen van het IPCC die met verantwoorde statistiek niets meer uitstaande hebben.
De auteur schetst een intrigerend beeld van het door toeval convergeren van (financiële) belangen en ideologieën, zoals hierboven al gedeeltelijk geschetst, alsmede de hoax van het klimaatalarmisme waardoor het mogelijk werd, mede via het IPCC, een sociaal-democratische knoet te creëren die op geen enkele wetenschappelijke basis is gestoeld (zie o.a. het regelgevende EPA dat wel erg gênant door het ijs zakt).
Dit pseudowetenschappelijke systeem wordt in leven gehouden door enerzijds publicatiedrang, subsidiedruk en de mediabelangen, anderzijds door leugens, bluf en het rondbazuinen van lysenkoïstisch aandoende onzin over klimaat. Urgenda, Greenpeace, Wereld Natuurfonds en Milieudefensie zijn wat Nederland betreft de exponenten van deze misvatting.
De auteur belicht, zo niet fileert, de moreel superieure zelfgenoegzaamheid waarin de groene gelovigen zich als varkens in pseudowetenschappelijke drek wentelen. Hij legt ook de beschamende kloof bloot tussen de blufferige retoriek van groen en de wetenschappelijke werkelijkheid. Precies als de kloof tussen onze democratie en lobbycratie. Wij hebben onze eigen voorbeelden in de vorm van de utopische plannen van Urgenda, Greenpeace, Milieudefensie c.s.
Zij hebben geen boodschap aan gedegen wetenschappelijk arbeid en zijn dus om deze reden per definitie niet serieus te nemen. Het is dan ook dat bijvoorbeeld de ANWB en Greenpeace ons nationaal energiebeleid kunnen bepalen via het Nationale Energieakkoord.
Wie er een moment bij stilstaat, beseft de groene psychose die deze maatschappij in zijn greep houdt. Het zegt ook veel over Minister Kamp die kennelijk elke greep op deze materie is kwijtgeraakt en geen idee heeft hoe hij door zijn ambtenaren en het ECN bij de neus wordt genomen.
Energie is de achilleshiel van elke beschaving en dient daarom met uiterste zorgvuldigheid behandeld te worden, maar dit besef is dus ver te zoeken bij het gros van onze volksvertegenwoordigers.
Dat het zo ver kon komen is ook het gevolg van zelfingenomen superioriteit in combinatie met bluf, onwetendheid, lafheid, demonisering en koeioneren van andersdenkenden, de vruchten van groepsdenken en morele verontwaardiging. Dit kun je lang volhouden, maar onvermijdelijk zullen de pseudowetenschappers het afleggen tegen de feiten. Dat feiten er uiteindelijk toe doen, bevestigt ook deze auteur in een lezenswaardige analyse.
Hij wijdt tot slot, en niet voor niets, een hoofdstuk aan immoraliteit: immorality pretending to virtue.
Dit hoofdstuk opent met de woorden van Lewis: “Of all tyrannies, a tyranny sincerely exercised for the good of its victims may be the most oppressive. It may be better to live under robber barons than under omnipotent moral busybodies. The robber baron’s cruelty may sometimes sleep, his cupidity may at some point be satiated, but those who torment us for our own good will torment us without end for they do so with the approval of their own conscience.”
Dit lijken mij treffende woorden, omdat het ondertussen wel genoeg is geweest met al die bangmakerij voor catastrofale opwarming en gefantaseerde rampen die niet boven de gokkans uitkomen en bovendien 40 jaar zijn uitgebleven. Paranormaal geneuzel van het niveau Jomanda zou ik het noemen. Er is dan ook geen reden om Urgenda, Greenpeace, Milieudefensie etc. serieuzer te nemen dan Jomanda. Dat het NOS-journaal dag in dag uit dit soort onzin wel serieus neemt, getuigt van minachting voor democratie en de burger en bevestigt bevoordeling van de sociaal-democratische ideologie, hetgeen de onbetrouwbaarheid van het NOS-journaal bevestigt. Erdogan als poldermodel in de gedaante van het NOS-journaal? Het lijkt er wel op.
Het wordt dan ook hoog tijd dat er een einde wordt gemaakt aan de AGW-hypothese-hoax. De geschiedenis kent talloze van dergelijke hoaxen. Zo kennen we de heksenvervolging, de Piltdown-mens, UFO’s, Yeti, Loch Ness, zure regen, superfood en ga zo maar door. Catastrofale opwarming onderscheidt zich niet van deze onzin.
Het masker valt bij hen die de democratie opeisen, maar onze maatschappij hebben laten verworden tot een lobbycratie en dachten de burger te indoctrineren met die klimaatonzin. Dit valt tegen en wat in de VS plaatsvindt, zal zich ook in Europa afspelen. De morele banaliteit van het op voorhand demoniseren van deze ontwikkeling waar GroenLinks en D66 sterk in zijn, getuigt van niet meer dan onmacht, gebrek aan zelfreflectie en onvoldoende intellectueel vermogen.
Sociaal-democratie is allerminst een superieure ideologie, maar toont zich thans van haar meest benepen kant. Iedereen heeft recht op een eigen mening, maar niet op eigen feiten.
Zo lang bepaalde politici dit niet inzien, en zo lang dezen het vertikken om het vereiste rekenwerk te doen, kan men verwachten o.a. Van Tongeren van GroenLinks op het Noordwijkse strand de meest ridicule onzin te zien uitkramen, evenals Jan Vos van de PvdA.
Men kan echter niet eeuwig een heel volk een rad voor ogen draaien.
Het geweld van de sociaal-democraten in de VS is kenmerkend voor hun arrogantie. Sociaal-democraten menen het monopolie op geweld te hebben vanuit de zichzelf aangemeten morele superioriteit. Dit kennen we ook van RaRa, Rote Armee Fraction etc. Dezelfde banaliteit geldt voor de klimaat-hoax. Ik kan mij niet herinneren dat van republikeinse zijde geweld werd gebruikt na de verkiezing van Obama. Het wordt kortom tijd dat de sociaal-democraten en de gelovigen in de AGW-hypothese eens leren dat hun mening niet dezelfde is als de feiten. Het zijn de feiten immers die het pleit beslechten. Zo is het altijd in de historie gegaan. Dit heet wetenschappelijke vooruitgang.
Concluderend stel ik vast dat dit boek een welkom ontnuchterend beeld schept van alles wat zich rond de mythe van de AGW-hypothese afspeelt. Alles is mythe, behalve de vaststelling dat het een mythe is. Een aanrader dus.
