Muis versus vuistbijl
Dinsdag 20 september 2016
Een gastbijdrage van Jeroen Hetzler
Op 19 september j.l. stond in De Ingenieur dit artikel over een nieuwe kernreactor.
Het is opmerkelijk dat het om het nieuwe principe van gesmolten zout gaat, wat belangrijke voordelen biedt, maar ook nadelen kent. Verder is het tempo opmerkelijk: 2025. Enkele stukjes uit het artikel:
Ergens rond 2025 krijgt de VS voor het eerst een geheel nieuw type kernreactor, de Integral Molten Salt Reactor van Terrestrial Energy. Afgelopen week meldde het Amerikaanse ministerie van Energie bereid te zijn daarvoor een lening van 800 tot 1200 miljoen dollar te verstrekken.
Het verse nieuws werd voor het eerst publiekelijk toegelicht door CEO Simon Irish van Terrestrial Energy tijdens een bijeenkomst in Delft afgelopen vrijdag. De uitnodiging om te spreken op een bijeenkomst van de Stichting Thorium MSR liep al langer. Deze Nederlandse organisatie propageert dit nieuwe type kernreactor.
Voor Irish betekent het vooruitzicht om in aanmerking te komen voor de lening de mogelijkheid om ‘zo snel als mogelijk’ de eerste commerciële versie te bouwen van zijn nieuwe type kernreactor, de Integral Molten Salt Reactor. Irish maakte duidelijk dat in het ontwerp verschillende keuzes zijn gemaakt om zo’n snelle introductie haalbaar te laten zijn. Daarbij gaat het vooral om de strenge nucleaire veiligheidseisen waaraan dit nieuwe type reactor moet voldoen, en de daarvoor te doorlopen procedures.
Wij moeten uiteraard nog afwachten hoe rond 2025 de vlag er bij hangt, maar belangrijk is dat er stappen worden gezet die in beginsel een realistischer duurzame ontwikkeling teweeg kunnen brengen dan thans het geval is. Het begrip duurzaam is immers een containerbegrip geworden, waar zo onderhand alles in gekieperd kan worden, wat het begrip eerder tot een vuilnisbak maakt. De Nederlandse kiezer heeft hierdoor amper nog benul van de correcte betekenis en het vereiste van duurzaamheid, namelijk het waarborgen van welvaart ook voor wie na ons komen, economisch, maatschappelijk en ecologisch. Kortweg voorgesteld als de voortzetting van de ontwikkeling van de vuistbijl naar de muis en erna:
In een commentaar van Joris van Dorp lezen we:
Het probleem is inderdaad terug te voeren op de definitie van duurzame energie. De bevolking denkt dat duurzame energie betekent: “Energietechnologien die helpen om het klimaatprobleem op te lossen.” Daar gaat de bevolking de mist in, want wat in Nederland officieel als duurzame energietechnologien worden aangemerkt komt niet overeen met de energietechnologien die (allen!) door de IPCC noodzakelijk geacht worden voor de tijdige oplossing van het klimaatprobleem. Het verschil betreft kernenergie: dit is noodzakelijk volgens het IPCC, maar het wordt uitgesloten van het Energieakkoord en van de definitie van duurzame energie.
Als de bevolking dus denkt dat het Energieakkoord gerelateerd is aan de oplossing van het klimaaprobleem dan komt ze bedrogen uit. Het een heeft niets met het ander te maken.
De overheid heeft de plicht om de bevolking uit te leggen wat het verschil is tussen duurzame energie, en de oplossing van het klimaatprobleem. Anders vergist de bevolking zich bij de verkiezingen. Mensen die graag willen dat het klimaatprobleem wordt opgelost moeten weten dat een stem op een partij die “duurzame energie” nastreeft, een verloren stem is. Alleen een stem op een partij die kernenergie nastreeft (al dan niet in combinatie met “duurzame energie”) kan een bijdrage leveren aan de oplossing van het klimaatprobleem.
Of er sprake is van een klimaatprobleem is overigens ook onderwerp van discussie, maar vast staat dat de Overheid en vele media inderdaad tekort schieten in het correct informeren van de burger/belastingbetaler teneinde deze een eerlijke keuzemogelijkheid bij verkiezingen te bieden. De decennialange overweldigende hoeveelheid doemscenario’s in de media en het politieke debat, die zo ondertussen knap irritant worden en systematisch de plank misslaan, ontnemen hen die kans. Of dit ethisch is, betwijfel ik, want het is eenvoudig om het correct beeld te geven. Derhalve heb ik twijfels aan de gezonde kritische houding bij diverse media en politici, omdat nogmaals het in veel gevallen eenvoudig is om de diverse weerlegde doemscenario’s, die al 40 jaar met enige regelmaat steeds opnieuw de revue passeren, te ontzenuwen. Dat dergelijk gezond verstand bij media en politici ontbreekt, is reden voor mijn twijfel aan hun ethische insteek gegeven het voor zoete koek slikken van de doorzichtige intimiderende bluf van de milieubeweging zoals bij het schaliegasdebat.
Het artikel in De Ingenieur zegt verder:
Kerncentrale als onderdeel duurzame energievoorziening
Irish positioneert zijn kerncentrale in de eerste plaats als leverancier van warmte van 600 °C. Die kan op twee manieren worden gebruikt: als bron voor industriële processen die op hoge temperatuurwarmte draaien en daar nu vaak aardgas voor gebruiken, of als hittebron om een stoomturbine aan te drijven voor de productie van elektriciteit. ‘De kernreactor is dus heel geschikt om in te spelen op de onregelmatige stroomlevering met wind en zon, en lost ook het probleem op hoe uit zon en wind de energie te halen voor de hoge temperatuurwarmte die de industrie nodig heeft.’ Onderdeel van zo’n industrieel proces kan ook de productie van waterstof zijn via thermochemische reacties.
Er zijn nog heel wat hobbels te nemen, maar het is niet verstandig, zoals in het Energieakkoord het geval is, kernenergie uit te sluiten. Op dit punt konden de olie- en gasproducenten enerzijds en de milieubeweging anderzijds elkaar vinden met het Eco Industrieel Complex als de lachende derde. Doet denken aan het Molotov-Ribbentroppact van 1939 en de voordelen voor beide naties.
De burger/belastingbetaler is ook hier, net als toen, buiten de besluitvorming gehouden. In bescheiden stapjes kreeg deze buitengesloten burger wat hondenbrokjes gevoerd om deze koest te houden en te laten wennen aan voortgaand koopkrachtverlies. Eerst kostte het Energieakkoord € 3,7 miljard. Toen werd het € 19 miljard. Daarna kwam Kamp met zijn 40% kostenbesparing (lees: afwenteling kosten via TenneT op dezelfde burger/belastingbetaler). En tot slot kwam onopgemerkt de Algemene Rekenkamer met € 73 miljard. De ingenieurs die bij het NEA hadden moeten zijn, komen op € 105 miljard voor die windplannen die slechts 3% van het gehele Nederlandse energiegebruik betreffen. Wie Merchants of dispair van Zubrin leest, wordt zich bewust van de eco-jihadististische kliek van ideologen, o.a. rond Michael Mann, waaraan deze maatschappij stilaan met huid en haar is overgeleverd. Zo lezen wij deze geloofsbelijdenissen:
Isn’t the only hope for the planet that the industrialized civilizations collapse? Isn’t it our responsibility to bring that about?
Maurice Strong vader IPCC
En:
“This is the first time in the history of mankind that we are setting ourselves the task of intentionally, within a defined period of time, to change the economic development model that has been reigning for at least 150 years, since the Industrial Revolution.”
Christiana Figueres, executive secretary of U.N.’s Framework Convention on Climate Change
En dan is daar het mede door het FD bejubelde McKinsey-rapport dat laat zien dat hernieuwbaar onze economie ernstig zal aantasten met extra €200 miljard uitgaven aan hernieuwbaar. Immers er worden dan bijvoorbeeld 90 banen in de zorgsector opgeofferd voor 1 baan in de hernieuwbaarheidsector. Dit leidt per definitie tot het scenario: van muis terug naar vuistbijl, een negatieve economische transitie dus.
Verder is het mij niet duidelijk hoe die € 200 miljard extra over 20 jaar bijna 30 maal zoveel kan presteren als de € 100 miljard voor wind alleen van het NEA zijnde 3% van de Nederlandse energievoorziening. Dit, waar elektriciteitsgebruik ook nog eens met 40% zal toenemen. Het streven is bovendien 80% minder gebruik van fossiel en 95% minder CO2-emissie.
In het rapport staat verder een interessant deel te lezen dat de media niet toevallig vermeden te vermelden, namelijk de rol van kernenergie. Die kan Europabreed leiden tot een € 300 miljard goedkopere manier om de geschetste doelen te bereiken. Vanwege de enorme vermogensdichtheid van kernbrandstoffen in vergelijking tot hernieuwbare energieopwekkers, alsmede de vele malen betrouwbaardere vraagvolgende leveringszekerheid (5% vs. 90%), is dit niet verwonderlijk.
De demagogische demonisering van kernenergie is dan ook niet toevallig, want in de anti humane ideologie van milieugroepen is het beroven van een maatschappij van betaalbare energie een speerpunt teneinde de mens te marginaliseren. Kernenergie vormt immers een stap naar positieve economische transitie, omdat deze energiebron de goedkoopste, veiligste en meest betrouwbare is, doch thans onderworpen aan absurde veiligheidseisen. De milieubeweging is slechts uit op destructie, obstructie, verval en teloorgang van onze maatschappij omdat zij niet geïnteresseerd is in het milieu, maar in haar eigen existentie en dominantie conform het gedachtegoed van Maurice Strong. De wereld heeft vele van dergelijke ideologieën gekend.
