Flappie for Climate
15 februari 2016
Een gastbijdrage van Jeroen Hetzler
Wij leven in een steeds meer Autoritarisme gedomineerde EU waarin ook de planeconomische ideologie van maakbaarheid hoogtij viert. Een prominent voorbeeld hiervan is de mens aan de knoppen van het klimaat. Geen continent dat hiervan zo overtuigd is als de EU, al moet men Obama, de Democrats, ook niet uitvlakken.
Het zijn vooral lieden die zich als hoeders van deze planeet menen te moeten opwerpen, Gutmenschen zoals onbetrouwbare clubs als Greenpeace en Milieudefensie, die van mening zijn dat behalve de maatschappij ook het klimaat maakbaar is. Het is altijd oppassen geblazen met dergelijke lieden, zo leert de geschiedenis. Ze hebben de neiging tot moralisme, dwang, overmatige staatsbemoeienis door regelgeving en ten slotte Autoritarisme. Dit is geen uniek verschijnsel; het komt in de hele menselijke geschiedenis voor. Volgelingen van dergelijke ideologieën beriepen zich niet zelden op wetenschap als alibi voor hun onverdraagzame ideeën. In alle gevallen was echter sprake een nogal dubieus omspringen met wetenschap. Pseudowetenschappelijke doemscenario’s zoals wij die kennen uit vooral de mond van mevrouw Minnesma van Urgenda, zijn hiervan een voorbeeld.
Deze kenmerken zich door de afwezigheid van mogelijkheden tot weerlegging op het moment waarop deze uitspraken worden gedaan. In dit verband is het interessant te weten dat de doemscenario’s van Paul Ehrlich keer op keer door de feiten zijn tegengesproken. Malthus struikelde hier al over en Al Gore met zijn in 2013 ijsvrije Noordpool. De voorbeelden zijn legio. Na 3.000 jaar doemdenken is onze maatschappij echter bloeiender en welvarender dan ooit. Ditzelfde lot is ook de doemdenkende protagonisten van de CAGW-hypothese (Anthropogenic Global Warming; door de mens veroorzaakte catastrofale opwarming) beschoren. De cruciale fout die zij namelijk gemaakt hebben, was hun contraptie van beweringen waarbij de niet antropogene oorzaken van klimaatverandering op voorhand werden buitengesloten. Als dan onverhoopt, wat inmiddels is gebeurd, de antropogene invloed niet zou kunnen worden aangetoond, zou conform Europese regelgeving het Voorzorgprincipe in werking moeten treden in plaats van de alternatieve hypothese, die van de niet antropogene invloeden. Met deze pseudowetenschappelijke intentie zijn de klimaatmodellen in het leven geroepen. Er is weinig fantasie voor nodig om zich te kunnen voorstellen dat we hier te maken hebben met het GIGO-principe, garbage in garbage out. Dit zegt een bèta-gevormde jurist ervan:
Ik denk dat men toch aan een belangrijk kenmerk van een goede wetenschappelijke these voorbij gaat, namelijk de mate waarin de these voorspellingen kan doen. Vooralsnog hebben Gore en het IPCC een veelheid aan voorspellingen gedaan die niet zijn uitgekomen. Dat brengt de AGW-these dus al in de problemen en zou deze op zijn minst terugwijzen naar de tekentafel.
Een ander punt waaraan voorbij wordt gegaan is de alternatieve causaliteit. Als je stelt dat de waargenomen opwarming inderdaad antropogeen is, dan leg je de bewijslast bij jezelf neer. Immers, je moet alle andere oorzaken voor temperatuurstijging kunnen uitsluiten om te kunnen stellen dat slechts de antropogene factor de oorzaak is. In concreto moet je dus natuurlijke schommelingen kunnen uitsluiten en aantonen dat deze niet van invloed zijn geweest op te temperatuurstijging.
Men behoeft zich geen hoeder van de wetenschap te noemen om dit te snappen. Van het begin af aan immers was alle doemdenken over catastrofale opwarming gedoemd te mislukken doordat de achterliggende agenda geen integere wetenschappelijke behelsde, maar een persoonlijk streven naar wereldmacht o.a. in de persoon van Maurice Strong. Een dergelijke wereldheerschappij kan alleen bestaan wanneer de mens als unieke schuldige kan worden aangewezen van het pseudowetenschappelijke doemscenario van catastrofale opwarming, met als vehikel het IPCC. Alleen zo kan men greep krijgen op de menselijke maatschappij net als de Kerk d.m.v. de Erfzonde in het verleden. Niets nieuws onder de zon met deze nieuwe religie.
Het is dan ook verklaarbaar dat niet antropogene oorzaken worden vermeden of gemarginaliseerd. In alle regelgeving en akkoorden zoals het Protocol van Kyoto, de Clean Air Act (de onjuistheid dat CO2 een luchtvervuiler is) en ons Nationale Energieakkoord klinkt die verborgen wereldheerschappij-agenda, lees Autoritarisme, door via de opeenvolgende Summaries for Policymakers, de regelgeving van het EPA en onze Crisis- en Herstelwet en de Rijkscoördinatieregeling. Onze Westerse democratie verandert langzaamaan in een pseudowetenschappelijke Lysenko-achtige pseudowetenschappelijke planeconomie ten detrimente van de democratie. Het is verontrustend dat de VVD dit niet onderkent en het optreden van partijgenoot Nijpels in dezen zo maar accepteert.
Er is evenwel meer dan genoeg reden om zich zorgen te maken over dit afglijden naar een EU-Autoritarisme waar pseudowetenschap wordt verabsoluteerd tot een dogma en als machtsmiddel (lees: wij weten wat goed voor u is) wordt misbruikt om de maatschappij te onderwerpen aan dat dogma. Aanbevelenswaard is het boek van Albert Koers, emeritus hoogleraar rechtsgeleerdheid: Windenergie en de Overheid. Een belangrijk mysterie, zoals in dit boek beschreven, is waarom de Overheid een zo voorname status toekent aan de feitelijk onjuiste beweringen van met name Greenpeace en Milieudefensie.
Het was al met al te verwachten dat al die klimaatmodellen van het IPCC uit de pas lopen met de inmiddels voldoende betrouwbare meetreeksen. Het IPCC probeert telkens met een statistische truc deze ongemakkelijke waarheid te verdoezelen door de spelregels (betrouwbaarheidsinterval) te veranderen en hiermee doet voorkomen alsof het voortschrijdend inzicht is. Voortschrijdend bedrog is echter de geëigende term voor dergelijk onwetenschappelijk gedrag. Helaas zijn er velen die hier intrappen en dit bedrog verwarren met democratie. Op zijn best kan men stellen dat de kiezer gekozen heeft voor ruggengraatloze volksvertegenwoordigers die zich laten misleiden door onbetrouwbare en leugenachtige organisaties als Greenpeace, Urgenda en Milieudefensie.
Als politiek correcte fatsoensrakker dronk je destijds Buckler op een feestje om al kakelend de wereldproblemen op te lossend. Nu is dit het politiek correcte Gutmensch biologisch wijntje op een feestje om al kakelend het klimaat- en energieprobleem –dat niet bestaat- op te lossen. Hoe krachtig kan een ideologische hype zijn? Welnu wat zegt de eerder aangehaalde bètagevormde jurist van, deze pseudoconsensus?
De redenering van Gore is vrij eenvoudig ook tegen hem te gebruiken. Stel dat op enig moment, bijvoorbeeld 500 jaar geleden, 95% van de wetenschappers ervan overtuigd was dat de aarde plat was.
Gore zou dan triomfantelijk uitroepen: ‘the science is settled, the earth is flat’. Hij legt immers zelf het kwantiteitscriterium aan ten aanzien van wetenschap: 95% van de wetenschappers is het erover eens, dus de aarde is plat. 500 jaar later kan met zekerheid vastgesteld worden dat de aarde rond is. Uitgaande van de theorie van Gore zijn er dan twee mogelijkheden:
1 — de aarde was vroeger plat en is in 500 jaar tijd bol geworden (het was immers een feit dat de aarde plat was);
2 — het kwantitatieve criterium dat Gore heeft aangelegd is geen criterium.
De uitkomst lijkt me redelijk evident.
Hoe zit het nu met de borging van onze rechtstaat? Wij mogen van een rechter verwachten dat deze zijn of haar uitspraak uitsluitend aan de wet toetst. Dit blijkt lastiger dan gedacht naarmate de Nederlandse rechterlijke macht steeds meer wordt geïnfecteerd door het Ebola-virus van het Autoritarisme van Greenpeace, Urgenda en Milieudefensie. Zie dit artikel in Elsevier:
Een conclusie hieruit:
Zodra de rechter vanuit een specifiek maatschappelijk engagement wil oordelen, brengt dit schade toe aan de rechtspraak. Ook kan hij daarmee de rechtsstaat in problemen brengen, doordat de rechter op de stoel van de wetgever gaat zitten. De rechter is niet de plaatsvervanger van het geweten van een democratisch volk.
In de Urgenda-zaak ging de rechter bovendien op de stoel van de wetenschap zitten zonder enige inhoudelijk kennis. Ook dit brengt de rechtspraak schade toe. Ook hier is duidelijk sprake van het Autoritarisme van Greenpeace, Milieudefensie en Urgenda.
Steeds vaker werpen gezagsdragers zich onbevoegd op als het geweten van onze beschaving, waar zij slechts blijken te zijn vergiftigd door Greenpeace die sinds het vertrek van Patrick Moore geen waarde hecht aan wetenschapsbeoefening en feiten, maar slechts uit is op haar eigen voortbestaan. Greenpeace, noch Milieudefensie noch Urgenda overigens, mogen ooit het geweten van onze natie vormen vanwege hun op Autoritarisme gestoelde ideologie en aantoonbare onbetrouwbaarheid. Vooralsnog beheersen deze organisaties het Nederlandse energiebeleid. Hun betrouwbaarheid reikt echter niet verder dan die van een louche handelaar in tweedehands auto’s. Het is ongehoord en de slapende politiek te verwijten dat zij niet deze bewezen onbetrouwbare milieubewegingen de deur wijst. Het wekt verbazing dat dergelijke pseudowetenschappelijk blaaskaken nog steeds zo maar kunnen aanschuiven bij besluiten van nationaal belang, uitsluitend zij, niet de burger noch de echte deskundige ingenieurs. Je vraagt je dan ook af wat onze volksvertegenwoordiging eigenlijk nog voorstelt zozeer onder de knoet van de bewezen onbetrouwbare milieubeweging. De rechtspraak wordt inmiddels zichtbaar besmet door de invloed van onbetrouwbare partijen als Greenpeace en Milieudefensie, met Nijpels in hun kielzog. Het zijn maar milieuactivisten. Wat in godsnaam hebben zij te zoeken in het gebouw van de Tweede Kamer?
Ditzelfde geldt ook voor de rechter die onterecht op de stoel van de wetenschap gaat zitten zoals hier te lezen valt:
Opnieuw de mening van de hierboven eerder aangehaalde jurist over de Urgenda-zaak:
Nu ben ik werkzaam in de advocatuur dus ik ben óók een alfa. Toch ben ik goed bekend met de wetenschappelijke werken van Popper en Kuhn. Helaas zie ik dat veel rechters en ook veel advocaten deze basale kennis niet hebben.
Zowel vanuit juridisch als vanuit wetenschappelijk perspectief klopt de uitspraak van geen kant. Ik heb dit elders op deze manier toegelicht:
Door het al dan niet falen van overheidsbeleid — dus niet van handelen — en dit te koppelen aan een onrechtmatige daad (art. 6:162 lid 1 BW) moet de rechter wel verder ingaan op de materie. Een onrechtmatige (overheids)daad spitst zich toe op het onrechtmatig handelen in een specifiek geval. Denk aan het niet repareren van een brug, waardoor je in het water fietst. De overheid laat na de brug naar behoren te repareren, daardoor fiets je in het water, is je fiets verdwenen en heb je dus schade. Via deze civiele route kan de rechter dan de overheid aansprakelijk gesteld worden.
In dit geval is het repareren van de brug het ‘repareren’ van het klimaat. Maar, waarbij de reparatie van een brug een duidelijk afbakenbare gebeurtenis is, waaraan je de andere vereisten voor onrechtmatig overheidshandelen kunt koppelen (zoals toerekenbaarheid, causaliteit en schade), wordt dat in het geval van klimaatreparatie toch echt anders. Er is namelijk niet sprake van een duidelijk af te bakenen gebeurtenis, maar van het gevolg van langdurig beleid van de overheid. En juist beleidsvrijheid hoort specifiek toe aan de uitvoerende macht. De rechter hoort daar al niets over te zeggen.
Een ander vereiste voor een onrechtmatige daad is die van de schade. Het is nog maar de vraag of deze bestaat. Vooralsnog blijft het bij voorspellingen, die keer op keer te maken krijgen met een weerbarstige realiteit. In dit geval gaat de rechter mee met de massa en gebruikt hij het argument van de vermeende consensus in de wetenschap. Ik heb al betoogd, dat dit argument mank gaat. Het is het jammerlijke gevolg van het politiseren van wetenschap. Duidelijk is, dat de schade -voor zover deze überhaupt meetbaar is- zowel in positieve als negatieve zin geïnterpreteerd kan worden. Ik kom dan bij een volgend vereiste van een onrechtmatige daad: De causaliteit. Want, zou deze er niet zijn, dan zouden alle windmolenparken, zonnepanelen en andere maatregelen schade vormen voor de mensen die een andere opvatting over antropogene klimaatverandering hebben.
Waarschijnlijk het belangrijkste vereiste is, zoals gezegd, is die van de causaliteit. Het is in het beantwoorden van deze vraag dat de rechter voluit op de stoel van de wetenschap gaat zitten en daarbij ook nog eens de verkeerde criteria aanlegt. Hij bepaalt, aan de hand van het consensus-argument, wat wetenschappelijke waarheid is en wat niet. Het vonnis gaat daar zeer uitgebreid op in. Om de causaliteit aan te kunnen tonen, moet de rechter wel op de stoel van de wetenschap gaan zitten, want zonder oorzaak is er immers geen gevolg. Een heel merkwaardige, niet-academische en verwerpelijke benadering.
Maar terugkerend naar mijn belangrijkste pointe. Zolang dit vonnis overeind blijft, bestaat er de mogelijkheid om de overheid op nog veel meer zaken aansprakelijk te stellen, puur en alleen op beleidsfalen. Wat als de doelstellingen uit het regeerakkoord niet gehaald worden? Mag een ondernemer de overheid aansprakelijk stellen voor winstderving? Mag een werkloze het loon vorderen dat hij verdiend zou hebben, als de overheid ervoor had gezorgd dat er minder werkloosheid in zijn vakgebied was ontstaan? Dit zet de rechter op de stoel van de uitvoerende macht en daar hoort hij niet.
In feite is het hele probleem in Nederland ondervangen met het prachtige leerstuk van de marginale toetsing. In de bestuursrechtspraak komt dit er op neer dat een bestuursrechter allen mag kijken of de overheid zich aan de geldende regels heeft gehouden en of de resultaten van het overheidsbesluit wel voldoende gemotiveerd is. Inhoudelijk mag een rechter niets toetsen. Dat heeft te maken met de machtenscheiding. Inhoudelijk gaat het bestuursrecht immers over hetgeen de uitvoerende macht doet en daar hoort de rechter zich niet mee in te laten.
Nu gaat het hier -juridisch gezien- om een civiele zaak, want de onrechtmatige daad is te vinden in het Burgerlijk Wetboek. Strikt gezien geldt hier een ander regime dan in de bestuursrechtspraak, maar desalniettemin zou ook hier de rechter marginaal moeten toetsen.
De rechter had zich dus ook via deze civiele weg terughoudend moeten opstellen. Daar faalt hij jammerlijk in. Het oprekken van jarenlang beleid, gestoeld op een democratisch mandaat, kun je moeilijk als een enkele daad zien. En zou je dit wel doen, dan kun je inderdaad allerlei beleidszaken aan de rechter voorleggen, hetgeen inhoudt dat je de rechter tot finale beslisser maakt en de uitvoerende macht bij hem neerlegt.
Het vonnis is behoorlijk uitgebreid en de rechter gaat ook diep op de materie in. Ik heb -heel eerlijk gezegd- het gevoel dat dit een activistisch vonnis is. De rechter velt geen oordeel op de wettelijke criteria, maar lijkt het persoonlijk en inhoudelijk met Urgenda eens te zijn. Op mij komt het over dat hij een idealistisch punt heeft willen maken.
Overigens geloof ik niet dat er hier sprake is van een complot of het onder één hoedje spelen. We mogen vinden van verschillende elites in Nederland wat wij willen, maar dat lijkt me wel erg ver gezocht. Wat ik wel zorgelijk vind, is dat juist op het hoogste niveau zowel bestuurders als de magistratuur zich slecht bewust lijken te zijn van de beginselen van onze rechtsstaat.
In 1961 zong Youp van ’t Hek een geinig liedje over zijn konijntje Flappie dat met de Kerst op tafel kwam. De volgende dag …??
Tja, bekende hij dat hij zijn vader had vermoord, zoals doemdenkers vroegen? Kan niet anders, toch? Ik moet steeds aan deze lichtvoetige grol denken, wanneer ik weer eens lees dat menselijke CO2-emissie als de hoofdverdachte van een gruwelijke opwarming wordt aangewezen met alle doemscenario’s van dien. Als ik Minnesma zie tijdens haar schoonheidsloopje naar Parijs voor het klimaat, dan constateer ik: haar Mars naar Parijs was overtuigend, want Marokko en Oost Afrika hebben nu te lijden van droogte. Ze had blijkbaar te veel gedoucht door al dat lopen QED. Hivos had nog zo gewaarschuwd. Typisch gevalletje Flappie for Climate: nonsens dus.
