Het Eenzijdigheidsprincipe door het ijs gezakt
Woensdag 1 juli 2015
Een gastbijdrage van Jeroen Hetzler
Soms heeft de klimaatgerelateerde versie van het Voorzorgprincipe meer weg van het Eenzijdigheidprincipe. Om de een of andere reden schijnt dit huidige Voorzorgprincipe uitsluitend uit te gaan van de rampscenario’s die ons in de afgelopen 40 jaar door de milieubeweging en het IPCC zijn voorgehouden.
Dit is slechts een eenzijdig type scenario’s dat uitgaat van uitsluitend menselijke invloed op een catastrofale opwarming, en van een statisch –en gebiedend zo te houden- ecosysteem. Wat het klimaat betreft wordt catastrofale opwarming als onvermijdelijke zekerheid (extremely likely) beschouwt, tenzij we alle gas-, kolen- en kerncentrales per direct sluiten, alle oliewinning en petrochemische industrie stopzetten (we must act now!! zoals al 40 jaar wordt geroepen), de gehele aarde in veelvoud volzetten met windmolens en zonnepanelen, en alle bossen kappen om biomassa te telen.
Bij dit laatste kan men ook kiezen nieuwe landbouwgronden voor biomassa aan te wenden. Dan doen we Paul Ehrlich ook nog een plezier en krijgt hij alsnog de catastrofale hongersnood en de 6e extinctie waar hij sinds 1970 zo naar hunkert.
Als je het temperatuurverloop van de afgelopen 400.000 jaar bekijkt, dan bekruipt mij toch een andere invalshoek. Eerlijk gezegd is het mij een raadsel waar men zich druk over maakt.
Dergelijke natuurlijke gigantische variaties met zulke overweldigende veranderingen in temperatuur zeespiegel in de tussenliggende periodes – niet in de rode toppen- lijken mij het, wel aantoonbaar, aan mens toegeschreven effect op temperatuur een tikkeltje meer bescheidenheid af te dwingen dan ons thans wordt voorgehouden.
Gebrek aan bescheidenheid en perspectivisch inzicht lijken mij, naast PR gestuurde massapsychologische aspecten, eerder de drijvende krachten achter al die rampscenario’s. Ook ecologisch lijkt het rampzalige wel meevallen. De natuur is natuurlijk niet statisch, maar continu veranderend. Het vermoedelijke uitsterven van de Beierse woelmuis in de afgelopen eeuw als enige diersoort lijkt niet te wijzen op een Europese catastrofe van biodiversiteit. Afgezien hiervan lijken de 2 andere spelers, economie en maatschappij, geen rol te spelen. Ten onrechte en in strijd met duurzaamheid. Hier zullen onze kleinkinderen vast dankbaar voor zijn. Gered door het Voorzorgprincipe?
Wanneer wij de geschiedenis van de laatste ijstijden bekijken –maar zelfs ook die van het nabije verleden als de Minoïsche, Romeinse en Middeleeuwse veel grotere opwarmingen dan nu na de jongste ijstijd-, dan lijkt het mij virtually certain (99% zekerheid) dat er rekening gehouden moet worden met afglijden naar een volgende ijstijd waar de mens met alle gesteggel over een graadje 1 of 2 opwarming het nakijken heeft.
Tijdens de Middeleeuwse opwarming verbouwden de Vikingen graan op Groenland.
Catastrofale zeespiegelstijging en miljoenen klimaatvluchtelingen zijn niet gedocumenteerd omdat hier geen sprake van was.
Alleen al hierom lijkt het mij onverstandig om aan te nemen dat protagonisten van catastrofale opwarming de complexiteit van het klimaat doorgrond hebben, ook al wekken zij deze indruk. Protagonisten van afkoeling hebben dit overigens net zo min bij het doen van projecties, maar het lijkt mij niet onverstandig nota te nemen van de mogelijkheid van afkoeling en de krachten van niet menselijke factoren waar wij nog bitter weinig van weten. Onlogisch is het immers niet, gegeven de aangedragen argumenten. Het is alles bij elkaar genomen te voorbarig om het Voorzorgprincipe uitsluitend op opwarming, laat staan catastrofale, toe te passen met alle mitigatiepaniek van dien. Ik denk niet dat het verstandig is te kiezen voor een beleid dat ons tot het pre Industriële tijdperk veroordeelt.
Hiermee komt een niet te veronachtzamen omissie van het huidige energiebeleid aan de oppervlakte.
Stel nu eens dat de temperatuur de komende decennia onderuit gaat, zoals de huidige aanname verwacht, welk antwoord zou er dan zijn? Zoals bekend moge zijn, is koude aanmerkelijk verwoestender dan warmte. Welke voorzorgsmaatregelen worden er thans door de overheden genomen om een dergelijke situatie het hoofd te bieden? Gas- en olieleverantie borgen, om maar iets te noemen. Kernenergie? Voldoende elektriciteit voor elektrische warmte-installaties?
Windmolens, zonnepanelen en biomassa zullen bij lange niet in staat zijn om zelfs maar een bescheiden Kleine IJstijd het hoofd te kunnen bieden. Welke onweerlegbare zekerheid kunnen protagonisten van opwarming geven dat een dergelijke situatie zich nooit meer zal voordoen?
Geldt voor een dergelijk scenario het Voorzorgprincipe dan niet? Dit is tegen de geest van het Voorzorgprincipe zelf. Ik geef toe dat het een ongemakkelijke waarheid is.
Ik kan me vergissen, maar ik krijg niet de indruk dat het leven op de beide Polen nu zo aantrekkelijk is in tegenstelling tot het leven in de tropen zoals ik in beide gevallen aan den lijve heb mogen ervaren. De aantallen Inuït in het Arctisch gebied lijken mij niet te vergelijken met de aantallen aardbewoners in streken die zeker 30 graden warmer zijn en waar de grootste bevolkingsgroei te verwachten is.
Waar blijven al die warmtedoden? Toch blijft men maar strooien met miljoenen doden door warmte. De wekelijkheid is onweerlegbaar ontnuchterend. Koude is vele malen dodelijker dan warmte, maar dit wordt om demagogische reden verborgen gehouden.
Over de Polen gesproken, het ijs op de Zuidpool bereikt recordhoogte, afgezien van een kleine 10% in het westen dat juist fors afsmelt om nog niet verklaarde reden. Op de Noordpool rukt het ijs ook weer flink op sinds 2012, zoals ik vorig jaar op de Noordpool mocht ervaren.
Ongetwijfeld zal dit vast wel weer door de opwarming worden veroorzaakt, het konijn uit de hoge opwarmingshoed. Ik houd het er op dat men er net zo naast zit als met die modellen van het IPCC. Ook de ijsbeertjes genieten volop van sappige zeerobben en gedijen als nooit tevoren op de traditionele jachtvelden van dun ijs. De lijst aan dergelijke positieve ecoberichten is eindeloos.
Mensen bang maken met valse praatjes vind ik niet netjes. Het is een eeuwenoud beproefd middel van kooplieden en handelaars in oude auto’s om hun waar te slijten en geld uit de zak te kloppen. Kwestie dus van zich niet laten overdonderen. Tot dit inzicht lijken steeds meer mensen te komen nu de feiten zichtbaar worden die alarmisme weerspreken.
Zo hadden we dus Al Gore die met een schaarliftje wilde aantonen hoe erg het allemaal wel niet zou worden daar in die warmtetop van het jongste interglaciaal.
Demagogisch en PR een doorslaand succes dat zijn bankrekening spekte. Wetenschappelijk verantwoord? De man is al net zo’n ‘succesvolle’ rampenprofeet als Paul Ehrlich.
Sindsdien kennen we weinig anders dan gesteggel over een graadje of twee na eerst 6 graden en metershoge zeespiegelstijging, selectiviteit aan de poort bij het IPCC en het verdoezelen van het feit hoe weinig men nog weet van de complexiteit van het klimaat en alle drijvende factoren, feed backs en de rol van waterdamp. Overigens beriepen Crok en Lewis zich uitsluitend op de data van het IPCC zelf waar het de klimaatgevoeligheid betreft van die 2 graden.
Niet voor niets was de subtitel van hun rapport: hoe het IPCC goed nieuws over klimaatverandering verborg.
Goed nieuws is immers verboden als politiek incorrect, lees: angst voor gezichtsverlies. Alleen al hierdoor kan geconstateerd worden dat mede door de selectie aan de poort door het IPCC, i.e. het weren van niet menselijke factoren bij klimaatverandering, de wetenschappelijke geloofwaardigheid van de conclusies discutabel is.
Dit is dan wat de burger die zich niet heeft laten indoctrineren, maar zijn of haar gezond verstand gebruikt, constateert.
De decennialang aanhoudende brei aan welles nietes legt bloot hoe weinig er feitelijk bekend is van de klimaatcomplexiteit.
Hoe weinig er dus bekend is om een solide (energie)beleid op te baseren dat reikt over de komende decennia en generaties heen. Ik constateer dat het grote geheel uit zich is verdwenen door dit welles-nietes-gemodder op details, intimidatie, verkettering en demagogie, nog afgezien van de financiële belangen, status en knellende politieke correctheid.
Ik ben geen natuuraanbidder of religieus aangelegd persoon, maar ik denk wel dat enige bescheidenheid past gegeven de historie. Zelfs de Kerk van Rome matigt zich thans een standpunt aan dat een erkend verwaarloosbare affiniteit heeft met de wetenschappelijke feiten d.w.z. het schromelijk gebrek hieraan. Het heeft dan ook niet veel meer weg dan het verbod op condooms en de verkettering van Galileo.
In deze context bezien, vrees ik dat het Voorzorgprincipe zichzelf door zijn opwarmingseenzijdigheid weerspreekt.
Wat zou er gebeuren als er iemand opstond en staande in een dalend schaarliftje door het ijs zakt om inzichtelijk te staven dat een nieuwe ijstijd nakend is?
Op welke harde feiten zou deze persoon verketterd moeten worden anders dan politiek incorrectheid en tegen de mainstream in?
Ik vrees dat de falende huidige klimaatmodellen, eenzijdig gevoed met menselijke broeikasscenario’s, het antwoord op het alternatief schuldig blijven. Kan het zijn dat het vigerende groene verdienmodel in de verdrukking komt? Als scepticus heb ik aanleiding voor deze gedachte.
Aristoteles waarschuwde al voor de democratie die politieke regie verschaft aan demagogen.
Ik kan alleen maar hopen dat men tot de realiteit van het grote geheel terugkeert voordat men zichzelf tegenkomt ten detrimente van de generaties na ons. Tja, het kan vriezen of dooien. Wat een ongemakkelijk dilemma voor politici.
