Een balans

Het is verhelderend van tijd tot tijd de balans op te maken en te laten zien waar we staan. In dit geval het vaderlandse energie- en klimaatbeleid, de onderliggende klimaatwetenschap en de gang van zaken rond de kostenberekeningen.

Als we kijken naar de aangevoerde wetenschappelijke basis voor het klimaatbeleid, dan kun je stellen dat er 2 mogelijkheden zijn. Ten eerste: zulke overtuigende en reproduceerbare argumenten aanvoeren dat niemand hier onderuit kan. Gegeven de heersende controverse moge het duidelijk zijn dat hier bij deze jonge tak van wetenschap geen sprake van is. Dit zou ook verwonderlijk zijn gezien de complexiteit van het chaotisch niet lineaire systeem dat het klimaat is. Dit valt niemand aan te wrijven. Wetenschap is een kwestie van lange adem zoals ook bij kankeronderzoek het geval is.

Het gaat, en dit is de tweede mogelijkheid, pas de kant van pseudo wetenschap op wanneer onbevestigde hypotheses tot feiten worden verheven waartegen niemand bezwaar mág uiten. Dit laatste leidt tot vreemde praktijken. De meest bekende is ongetwijfeld de gefabuleerde 97%-consensus. Ieder die het niet eens is met deze gewenste consensus kan worden gemarginaliseerd en belasterd. Dit is een de wetenschap onwaardige praktijk, maar komt helaas geregeld voor. Zie o.a. Judith Curry, Peter Ridd en Susan Crockford. Over deze 2 laatsten later meer. Eerst het volgende.

In 1998 publiceerde Michael Mann zijn bekende hockeystickgrafiek (zeer sterke temperatuurstijging na 1900 na 1.000 jaar onveranderd klimaat) die het onder 1 genoemde ‘ultieme overtuigende en voor iedereen reproduceerbare bewijs’ moest vormen en zijn weg vond naar uiteindelijk de klimaatdoelen. Hoewel er sprake was van het stellen van klimaatdoelen o.b.v.klimaatmodellen, werd die grafiek als het ultieme bewijs ter rechtvaardiging van die doelen bejubeld en als icoon binnengehaald. Het domineerde het Kyoto-Protocol.

De hockeystickgrafiek

Was dat bewijs reproduceerbaar, een wetenschappelijk vereiste? Pas na een jarenlang gevecht om de gegevens te verkrijgen die deze reproduceerbaarheid mogelijk konden maken, konden 2 Canadese statistici aantonen dat er ernstige fouten waren gemaakt Zie hun volledige rapport of dat van Marcel Crok voor wie hierin is geïnteresseerd Hier en Hier. Dit werd o.a. voor de Senaat bevestigd. Zie voor het volledige verslag aan de Senaat over deze kwestie Hier. Al met al verviel de wetenschappelijke basis voor het klimaatbeleid zoals dit bijvoorbeeld in het Akkoord van Parijs is vastgelegd. Immers, modellen vormen per definitie geen bewijs omdat ze projecties betreffenen elk op zich een hypothese vormen.Wij hebben dus bij elk klimaatmodelmet een niet falsifieerbare hypothese van doen.

Opmerkelijk is dan toch wel dat mondiaal door homogenisatie die hockeystickgrafiek wordt nagebootst. Namelijk een sterke temperatuurstijging in de laatste halve eeuw, na 1950 om precies te zijn. Hier valt veel op af te dingen. Zo kan de methode van het KNMI niet voldoende worden gereproduceerd. Opnieuw rijzen er wetenschappelijke bedenkingen. Hierover gaat het rapport van Marcel Crok en Rob de Vos. Zie Hier

Bovendien, het aan elkaar koppelen van gehomogeniseerde reeksen is een statistische doodzonde. Welke reeks is immers de juiste? Dit is nog eens bevestigd door William Briggs in zijn boek Uncertainty; the soul of modelling, propability and statistics. Claims als de warmste xx datum ooit (1901 voor het KNMI) zijn dan ook irrelevant.

Het IPCC kwam in haar 2013- rapport met een raadselachtige uitspraak: sinds 1950 is zeker 50% van de opwarming mensveroorzaakt en wel met 95% zekerheid. Die 50% kwam uit de lucht vallen en die 95% is geen berekend statistisch betrouwbaarheidsinterval, maar is hier een loos begrip bepaald door handopsteken. Zie voor meer details over deze dubieuze gebezigde statistiek dit artikel Hier

Intrigerend is waarom veruit het belangrijkste broeikasgas ontbreekt, namelijk waterdamp.

Nog meer iconen

Terug naar Susan Crockford. Tot voor kort gold als de andere leidende hypothese voor klimaatbeleid dat de ijsbeer de kanarie in de mijn was, d.w.z. verdwijnend zeeijs leidt tot uitsterven van de ijsbeer. Het model gaf aan dat rond 2050 de ijsbeer met ca. 70% zou zijn gereduceerd doordat het zomerijs sterk gereduceerd zou zijn. Alleen, deze geprojecteerde catastrofale ijstoestand was al rond 2015 bereikt, terwijl de ijsbeerpopulatie spectaculair gestegen was naar ca. 30.000 exemplaren. De denkfout die was gemaakt was dat de ijsbeer zich in het voorjaar voedt met vette zeehondpuppies, genoeg voor de rest van het jaar, niet in de zomer (september). Ergo: hypothese verworpen, aldus Susan Crockford. Zie voor de test van die hypothese het boek The polar Bear Catastrophe that never happend en hier.

De symbolische waarde van deze weerlegging is enorm, want Greenpeace en WWF bijvoorbeeld zijn hun icoon kwijt en hebben dus jarenlang valse informatie verstrekt wat hun geloofwaardigheid niet ten goede komt. Dit is schering en inslag als het klimaat betreft. Er zijn meer mensen die te voorbarig zijn met rampwaarschuwingen betreffende de Noordpool. Zo kennen wij Bernice Notenboom. Zie voor haar expedities en profetieën hier. Ook Al Gore wist het zeker in 2008: in 2013 is de Noordpool in de zomer ijsvrij. Zo kennen we het alarmisme rond toenemende weersextremen. Niets van gebleken, zoals is gebleken. Details zijn te vinden hier. Ook het IPCC heeft dit niet geconstateerd. Hier is een lijst van niet uitgekomen klimaatgerelateerde rampen hier en de verdwenen 50 miljoen klimaatvluchtelingen die nog een decennium extra hebben gekregen, Hier.

Dit alles geeft weinig vertrouwen in de geloofwaardigheid van al die verontrustende uitspraken die ook dagelijks via de media op ons afkomen. Mw. Crockford werd bovendien slachtoffer van een lastercampagne door de klimaatelite. Kritiek wordt niet geduld. Dit overkwam ook Peter Ridd inzake het Great Barrier Reef. Hij werd ontslagen omdat hij twijfels uitte over de bevindingen van de toestand van het GBR. Hij had echter de rechter aan zijn kant die academische vrijheid van denken primair stelde. Lees meer over deze gênante, maar wetenschappelijk, intrigerende uitwas. Hier

De voorlopige conclusie is dat het overtuigende en onweerlegbare bewijs (geregeld net zo onbetwistbaar als het verband roken en kanker genoemd) niet geleverd is. Wat wij wel kunnen constateren is toenemend groepsdenken waardoor ook onze beleidsmakers niet meer op de gedachte komen om vraagtekens te plaatsen bij “Parijs”. Enkele uitzonderingen daargelaten. Ons klimaatbeleid wordt bepaald door irrationele angst hetgeen politiek opportunisme ten goede komt. De ondoordachte politiek van-gas-los illustreert dit. Dit is voor de burger en onze toekomstige generatie zeer bedreigend. Er wordt immers getornd aan de welvaart en het fundament van onze Staat, namelijk energievoorziening. Het Nederlandse energie- en klimaatbeleid zijn te sterk onder invloed van lobbyisten om enige vorm van rede te laten doordringen, hetgeen een extra complicerende factor is en het beleid doet steunen op ideologie en verdienmodellen van diverse partijen aan de klimaattafels i.p.v. op wetenschap. Ergo: nogmaals hoe geloofwaardig is het klimaatalarmisme eigenlijk? Hoe stuitend is het indoctrineren van scholieren en het misbruiken van dat Zweedse spijbelkind?

Een intrigerende vraag. Wat is het effect van al die maatregelen? Misschien herinnert u zich de Urgenda-zaak van 2015 en de eis voor een verhoging van het doel met 9% van 16% naar 25%. Dijksma kwam toen met een berekend resultaat van 0,000045 graden C minder gestegen temperatuur in 2100 bij uitvoering van die eis. Met dit cijfer kwam o.a. Marcel Crok op 0,00027 graad voor het Nederlandse beleid. NRC en de VK bevestigden dit. NL neemt bijna 0,5% van de mondiale CO2-emissie voor rekening stelt Simon Rozendaal. Dus 200 x (0,00027 + 0,000045) = 0,063 graad C minder opwarming in 2100. We kunnen dus concluderen dat dit geneuzel achter de komma alleen al het klimaatbeleid ridicuul maakt.

Beleid

Wat betreft de betrouwbaarheid van het Nederlandse beleid, hier kan worden geconstateerd dat die ver te zoeken is. Zo is het stuitend dat de beleidsmakers gebruik -zo niet misbruik- blijven maken van de anti democratische Crisis- en Herstelwet (toegepast in tijden van gevaar, oorlog e.d.) terwijl elke reden daartoe ontbreekt. Het is immers geen oorlog. Geldt ook voor de Rijkscoördinatieregeling. Het valt verder op dat de burger ontbrak bij de onderhandelingen bij zowel het Energieakkoord als aan de klimaattafels, terwijl bijv. een vanuit wetenschappelijk standpunt onbetrouwbare organisatie als Greenpeace wel aanwezig was. (Lobbycratie? Meer hierover zie deze verwijzing). Het is voorts eigenaardig dat het PBL geheime rekenmodellen gebruikt en subsidies buiten beschouwing laat, terwijl juist die de kern van het verdienmodel windmolen vormen, die de burger moet ophoesten. Ergo: de sommetjes van het PBL vermelden niet wat alle plannen de burger gaan kosten. Ook via Netbeheer weggemoffelde investeringskosten van windmolens komen voor rekening van diezelfde burger. Geuren dus met subsidievrije windmolens als beleidssucces, wat bekend staat als bedrieglijke window dressing. We hebben inmiddels een lange geschiedenis van fouten en miscalculaties achter de rug zonder zicht op de echte kosten, althans van Overheidszijde. Die weten we inmiddels al lang. Energieakkoord: € 107 miljard, Zie voor details hier en Klimaatakkoord €1.000 miljard. Zie voor de zeer verhelderende hoorzitting waarin dit klip en klaar is gezegd hier

Kostenberekening

We weten dat de kosten van het Energieakkoord telkens naar boven flink moesten worden bijgesteld. De Algemene Rekenkamer stelde die kosten bij tot € 72 miljard (inmiddels dus € 107 miljard). Wel een ander bedrag dan de oorspronkelijke € 4 miljard in 2013. Thans volgt hetzelfde ritueel wat klimaatbeleid betreft. Er is geen reden meer om de Overheidscijfers, lees: PBL te vertrouwen. GroenLinks wijt dit aan het pas 11 jarig bestaan van het PBL. Als je na 11 jaar nóg niet in staat bent om de burger voor te rekenen wat deze uiteindelijk moet betalen, hoe betrouwbaar ben je dan nog. Ergo: dan doe wij het wel. En nu ook weer het gehannes met die cijfers en Prinsjesdag. Het klimaatbeleid wordt met de dag gênanter. Lees hier wat Wynia hierover schrijft:

Ik heb het vaker gezegd: het klimaatbeleid van het kabinet-RutteDrie is gedoemd te stranden. Het kabinet lijdt aan overspannen pretenties, die het op ondemocratische wijze tegen hoge kosten wil doordrukken en dat ook nog zonder dat de kosteneffectiviteit voorop staat. Het klimaatbeleid heeft alle trekken van een onbetaalbare, monomane, irrationele missie. Mark Rutte houdt zijn kabinet dan ook in leven door het aftimmeren van het klimaatbeleid steeds maar weer uit te stellen. Dat lukt hem tot dusver nog, maar hoe lang?

Bron

En: Overleeft het kabinet het eigen klimaatbeleid? Het is hoogst twijfelachtig. De zelfbenoemde klimaatkoploper van de wereld staat op het punt te stranden.

Bron

De onbetrouwbaarheid van de Overheid valt steeds meer op nu ook het klimaatakkoord onder vuur is komen te liggen nadat de verwachte energierekening fors hoger bleek. Zelfs Trouw uitte bedenkingen zoals moge blijken Hier

Over het klimaatakkoord:

Het viel reuze mee: “Al het klimaatbeleid bij elkaar kost in 2030 minder dan 2 miljard (1,9), nog geen half procent van de gemiddelde inkomens”, riep het 8 uur journaal, en Nieuwsuur’s Amber Brantsen gaf 1,6 tot 1,9 miljard aan als de totale kosten in 2030. Presentator Jeroen Wollaars, Rob Jetten en Jesse Klaver in Nieuwsuur fungeerden als applausmachine en herhaalden de 2 miljard.

En de onrechtvaardige verdeling waarbij de burgers de kosten moesten dragen en de lagere inkomens nog het zwaarste getroffen werden, dat moest even gerepareerd worden: die kosten zouden op het bedrijfsleven verhaald moeten worden. Die krijgen een CO2 heffing en we gaan de energiebelasting substantieel verlagen, beloofde Rutte meteen na de presentatie van de rapporten. Want zo redden we de wereld voor al die wanhopige klimaatspijbelaars, liet Jetten nog weten in Nieuwsuur!
Tot slot was dit allemaal ook ontzettend goed voor de Nederlandse industrie, vond men in Nieuwsuur, want die zou rijk worden van alle innovaties die eruit voort zouden komen.

Bron

Tot slot samenvattend. We zien aldus dat de klimaat-machine ongehinderd door lijkt te denderen. De “klimaatwet” is inmiddels een feit en lokale overheden handelen al “naar de geest van Parijs”. reclame-uitingen appelleren steeds meer op schaamteloze manier aan het “duurzaamheidsgeweten” van de burger en vertrouwt dus op de goedgelovigheid jegens de groene leugen.

Daartegenover staat dat de astronomische kosten en de daar aan gekoppelde welvaartsvermindering in toenemende mate de burgers in de portemonnee treffen. Het is op dit moment de grote vraag hoe het gaat uitpakken. De rol van onafhankelijke en objectieve informatie zal daarin belangrijk zijn. Van die uitdaging zijn we bij De Groene Rekenkamer goed doordrongen.

Conclusies:

1. Het onweerlegbare bewijs voor de CAGW-hypothese (vermeend door mensen veroorzaakte catastrofale opwarming) is niet geleverd;
2. De academische vrijheid van denken komt specifiek binnen de klimaatwetenschap in het gedrang hetgeen te denken moet geven wat betreft de beleidsadviezen van deze kant;
3. De “klimaatwetenschap” raakt geassocieerd met indoctrinatie (ook via de media) van burgers en scholieren, en het misbruik van het Zweedse spijbelmeisje;
4. De Overheid, lees: de lobbycratie, maakt gebruik van ondemocratische middelen en onbetrouwbare cijfers om het fiasco van ook dit beleid, één der vele, aan de monddood gemaakte burger alsnog op te leggen, en
5. Het lobbycratische energie- en klimaatbeleid leiden niet tot meetbare mondiale resultaten in de zin van “klimaatdoelen”, maar wel tot astronomische kosten die ook de maatschappij van de toekomstige generatie en die van de Ontwikkelingslanden in gevaar kan brengen.

Derhalve blijft van kracht: Ceterum censeo Legem Climae delendam esse

(Overigens ben ik van mening dat de Klimaatwet vernietigd moet worden)