Het Mephisto-pact van het klimaatalarmisme met het grootkapitaal
Zondag 29 april 2018
Een gastbijdrage van Jeroen Hetzler
Wij kunnen er niet langer omheen. De klimaatalarmistische milieubeweging is een duivelspact aangegaan met het grootkapitaal. Dit is naar mijn mening een kopie van de Faustlegende van Goethe. Zie hier.
Faust wil beschikken over een hogere kennis, zo verregaand dat ze in Gods ogen nooit zou mogen toevallen aan een mens. Hij laat zich verleiden tot een pact met de duivel (in de vorm van Mephisto). Lange tijd geniet hij van de ongebreidelde geschenken van de duivel, maar vreemd genoeg kan dit hem niet gelukkig maken. Uiteindelijk ondervindt hij dat het geluk voortkomt uit het verrichten van goede daden.
‘Goede daden’, dit zou me wat zijn: het afzweren van klimaatalarmisme, de quasi hogere ‘klimaatkennis’ en het besef dat de volgende generaties niet gebaat zijn met de ‘geschenken’ die de huishoudens via hun energierekening door een ondemocratisch klimaatbeleid worden afgeperst. Dit afzweren zou pas een goede daad zijn, namelijk niet langer de hebzuchtige ziel verpatsen aan de machtbeluste milieubeweging.
Hoe het binnen het Eco Industrieel Complex werkt zo’n duivelspact, zie hier.
Samengevat als volgt:
Van alle lobby’s in Europa is de ‘klimaatlobby’ het sterkst. Sterker dan de Duitse auto-industrie of Franse landbouwsector. Te machtig, bij gebrek aan tegenwicht. Kracht van de klimaatlobby is de coalitie: ‘groen- en grootkapitaal’. Links en rechts samen. Gloeilampen verdwenen. Windmolens rukken op. Stroomprijzen exploderen. De belastingbetaler is weerloos. Allemaal om de gemiddelde temperatuur in 2100 met 0,17 graad te drukken.
Klimaatlobby en aanverwant zijn absurde fenomenen, want niemand heeft ook maar enig idee hoe het klimaat zich ontwikkelt over de komende 80 jaar. Economische modellen over termijnen van 30 jaar worden door niemand serieus genomen. Terecht. Alarmisten die klimaatmodellen voor de komende eeuw serieus nemen, maken zich dan ook ongeloofwaardig, zo niet belachelijk. Dit is inmiddels door de observaties van de afgelopen 20 jaar, alsmede de verre klimaathistorie, afdoende aangetoond.
Nu dan, wij worden door de media al jaren op de hoogte gehouden van de verrichtingen van mevrouw Bernice Notenboom, een ervaren en gerenommeerde poolreiziger die kan bogen op indrukwekkende fysieke prestaties. Wat betreft intellectuele prestaties scoort zij minder. Zij laat immers een spoor achter van alarmisme en ‘voorspellingen’ die nooit zijn uitgekomen. Gevalletje cognitieve dissonantie en gebrek aan feitelijke kennis. Zij neemt thans belangrijke spelers uit de financiële wereld mee naar Spitsbergen om met een onvolledig verhaal deze dames en heren zodanig de stuipen op het lijf te jagen dat zij zich genoodzaakt voelen tot bekering. Zou het echt? Laten we eerst eens hiernaar kijken. Volgens haar zouden de beide polen in 2017 ijsvrij zijn, nu is het pas over 3 jaar waar we nog iets aan kunnen doen, maar in een uitzending van februari vorig jaar was het kantelpunt al overschreden. Ergo: zij roept maar wat.
Zij is bovendien onvolledig in haar informatievoorziening door onvermeld te laten dat 70 jaar geleden de temperatuur op Spitsbergen dezelfde was. Hiermee zet je mensen dus op het verkeerde been door moedwillig en ten onrechte te suggereren dat de huidige situatie uniek is in de geschiedenis. Ik noem dit oplichting.
Nu dan, om de cirkel af te ronden. Het zal voor niemand en verrassing zijn dat de bankiers en verzekeraars in dit fictieve alarmisme een enorme bron aan inkomsten zien. Zie hier. Bankiers staan te trappelen om kredieten te verstrekken aan huishoudens die gedwongen worden door de milieudictatuur van Greenpeace en Milieudefensie via de Bilderberg-conferentie hun huis van gas af te koppelen, een kostbare warmtepomp aan te schaffen, netverzwaring en nieuwe apparatuur aan te schaffen en te isoleren. Dit alleen al kost tenminste € 65.000 per woning van de ca. 7,7 miljoen in NL (samen dus een kleine € 520 miljard).
Verzekeraars bovendien zien geld in dekking van wetenschappelijk ongefundeerde weersextremen in de toekomst. Zo vinden de milieubeweging, het verdienmodel van alarmisten als o.a. Notenboom en het verdienmodel van het bedrijfsleven elkaar met de burger op het hakblok, laat staan de volgende generatie.
Faust thans in een jasje van eco-dictatuur, waarbij de milieubeweging bepaalt wat er in dit land gebeurt dankzij het pact met de werkgeversorganisaties en lieden als Nijpels. Van enig vertrouwen in onze Overheid blijft niet veel meer over.
