Het Eco Paard van Troje
Zondag 31 mei 2015
Een gastbijdrage van Jeroen Hetzler
Het Paard van Troje is een beroemd verhaal uit de Griekse mythologie, onsterfelijk verwoord door Homerus. Het reusachtige houten paard werd na een vergeefse belegering bij de poort van Troje door de zich ogenschijnlijk terugtrekkende Grieken achtergelaten. In de roes van triomf haalden de Trojanen het paard binnen, waarna het Griekse elitecorps in de buik van het paard verstopt Troje alsnog veroverde. Sindsdien staat het Paard model voor een gewenste zaak die ergens wordt binnengehaald, maar waarin een ongewenste lading is verborgen. De ontvangers bewerkstelligen argeloos hun eigen ondergang. Een bekend voorbeeld uit de Nederlandse geschiedenis is het Turfschip van Breda.
Hier moet ik steeds aan denken wanneer ik mij afvraag hoe het toch komt dat Links ogenschijnlijk zo begaan is met het lot van Moeder Aarde, ijsberen en ijskappen. Links houdt niet van de vrije markt, kapitalisme, en bedrijven die gaatjes prikken in de aarde om er de olie en gas uit te winnen voor onze welvaart. Links worstelt met de kater na het mislukken van de Marxistische planeconomie. Links gedraagt zich sindsdien als een pruilend kind wiens teddybeertje uit elkaar is gevallen tot kralenoogjes en rafelige ledematen. Links heeft het begrip Neoliberalisme opgepoetst en er een scheldwoord van gemaakt om de schuld van zijn fiasco bij de huidige maatschappij te leggen. Schelden is echter een bewijs van onmacht.
Van onmacht is zeker sprake, want de ontwikkelingen van de afgelopen 250 jaar illustreren het succes van de mens als soort op aarde. Ik zal de eerste zijn om te stellen dat er ook schaduwzijden zijn. Terecht dat de milieubeweging hier de aandacht op vestigde in de 60-er jaren. Tot op heden is deze core business van de milieubeweging onmisbaar en dient zij een volwaardig partner in het maatschappelijk debat te zijn, maar uitsluitend op basis van deze core business en niets meer.
Helaas heeft zich hierbij een ideologische ontsporing voorgedaan. De oorspronkelijke, op goede wetenschap berustende, zorgen van de milieubeweging zijn gekaapt door een onwetenschappelijk Linkse ideologie gebaseerd op desinformatie, big business en machtswellust. Nadien is de milieubeweging een karikatuur van zichzelf geworden.
Het milieu is door Links intimiderend naar voren geschoven als de enig toegestane meetlat waarlangs elke maatschappelijke en economische ontwikkeling moet worden gelegd.
Dit is in strijd met het door de VN gedefinieerde begrip van duurzaamheid dat stelt dat milieu, economie en maatschappij gelijkwaardige grootheden zijn. Als niet de temperatuur na de Kleine IJstijd sinds pakweg 1800 was gestegen noch de menselijke CO2-emissie sinds toen was toegenomen, dan had Links het nooit zo ver geschopt als nu.
Maar daar verscheen de kapitalist Al Gore ten tonele met een ongekende PR-campagne om te vertellen dat de mens schuldig was aan rampen vergelegen waarbij de Doos van Pandora kinderspel was. Zijn populistisch idee van duurzaamheid is het Paard van Troje dat het streven van Links verbergt om het liberalisme door planeconomische hegemonie van de Staat alsnog over te nemen.
In het kielzog van Al Gore volgden inderdaad linkse predikers waaronder Naomi Klein.
Thans heeft deze laatste, na een reeks verketteringen van het Westen, de opwarming ontdekt als kapstok voor haar communistische tirades.
Duurzaam, zo lief en aaibaar, wie kan er tegen zijn? Wie geeft niet om de volgende generatie? 100% duurzaamheid? Natuurlijk ligt dit binnen handbereik, want slechts 250 jaar geleden was Europa 100% duurzaam. Daar slaat de 20% Europese doelstelling maar een pover figuur bij. Dat hadden onze voorvaderen al lang voor elkaar. Biomassa is de sleutel tot hun geheim. Immers, men stookte uitsluitend hout voor koken en verwarming. Doen ze in de Derde Wereld nog steeds. Wie is nu eigenlijk een ontwikkelingsland?
De paradijselijke levensomstandigheden van 250 jaar geleden met een levensverwachting van ten hoogste 45 jaar zijn kennelijk het ideaal van het Neomarxisme. Het ‘probleem’ van de overbevolking is dan ook meteen opgelost; krijgt Paul Ehrlich dan toch de erkenning waar hij zo naar hunkert na al zijn mislukte hongersnoden. Let wel: alles onder streng staatstoezicht met als lichtend voorbeeld Noord Korea.
Ondertussen… overal vinden wij schatrijke Gutmenschen als Al Gore, Naomi Klein en talloze andere ondernemers in het Eco Industrieel Complex die de winstgevendheid van hun ondernemingen danken aan de subsidies die de belastingbetalers van staatswege worden afgetroggeld. Hoe banaal kan bekommernis om Moeder Aarde zijn? De SDE+ en het Nationale Energieakkoord zijn de moderne versie van het Paard van Troje.
Liberalen als Kamp en Nijpels zijn de naïeve Trojanen van nu uit de Griekse mythe van duizenden jaren geleden.
Je kunt concluderend stellen dat Links de ideologie van het Eco Kapitalisme heeft uitgevonden. Een hele stap voor de mensheid.
