Vetocratie
Donderdag 5 mei 2016
Een gastbijdrage van Jeroen Hetzler
Ik heb soms het vermoeden van egalitair vooroordeel bij onheilsprofeten dat door het uitblijven van maatregelen om ongelijkheid te egaliseren, de rijken de touwtjes in handen laat hebben en bepalen wat er politiek gebeurt. Kritiek vanuit een eigen wereldbeeld is echter meer een a priori perceptie van ongelijkheid dan een verklaring voor ongelijkheid zelf. Ongelijkheid wordt in bepaalde kringen gezien als immoreel met voorbijgaan evenwel aan de fundamentele vraag over gelijke kansen en de al dan niet succesvolle benutting ervan. Dergelijke kansen doen zich ook voor wanneer diverse groepsbelangen elkaar dienen en aldus tot een samengaan kunnen leiden. Ik neem dan ook afstand van complottheorieën in dezen, maar hecht meer waarde aan het toeval. Complottheorieën berusten zonder uitzondering op een onjuiste interpretatie van het onwaarschijnlijkheidsprincipe. Complottheorieën hebben dan ook veel kwaad aangericht zoals de geschiedenis van de vorige eeuw laat zien. Het samengaan van belangen daarentegen is een permanent opdoemend verschijnsel binnen de beweeglijkheid van een open markteconomie.
Een voorbeeld is het Nationale Energieakkoord met Shell en Greenpeace als medeondertekenaars. Hiermee is niets gezegd over het delen van elkaar doelstellingen, zeg ideologie, maar alles over samenvallend belang. Het Energieakkoord legde overigens tevens een ernstig manco bloot, namelijk dat de meest belanghebbende was uitgesloten: de burger/belastingbetaler over wiens rug werd beslist. Deze gang van zaken, alsmede de benoeming van Nijpels tot executeur van het akkoord onderstreept het dubieuze democratische gehalte van dit akkoord als gevolg van de ideologische factor van Greenpeace waar Shell achter kan staan: verschuiving van kolen naar gas. “Met het bereiken van overeenstemming op hoofdlijnen voor een Nationaal Energieakkoord, zet Nederland een belangrijke stap op weg naar 2020 met minder kolencentrales, structurele versterking van het CO2-handelssysteem en meer innovatie,” zei Dick Benschop, president-directeur Shell Nederland. “Wind, zon en aardgas vullen elkaar goed aan op weg naar een schoner en efficienter energiesysteem. Na dit Akkoord moet Nederland zich binnen Europa sterk maken voor een robuuste CO2-prijs en de verschuiving van kolen naar gas die in heel Europa nodig is.” Zie hier
Nou, dit is echt een ondubbelzinnig afstand doen van gas- en oliewinning. Een kind snapt dat het tot een robuuste CO2-prijs nooit kan komen, omdat deze anders het voortbestaan van onze maatschappij bedreigt. Wind en zon zullen niets bereiken, zodat aardgas overblijft in de wat verdere toekomst. De feiten dienen zich onverbiddelijk aan, iets wat Greenpeace had kunnen weten, maar zo ver in de toekomst kan Greenpeace niet denken.
Je kunt vaststellen dat de moderne democratie niet verwaterd is door een machtige geldlobby van de superrijken, maar door een veelheid van niet-democratische lobby’s, meeliftende zakenlobby’s inbegrepen. Er is een wildgroei ontstaan van belangengroepen, NGO’s, die financieel veel macht hebben. Heden ten dage worden we overspoeld door belangengroeperingen die niets anders doen dan het bewaken, opdringen en aanjagen van hun ideologie, ongeacht het maatschappelijk belang. Sommige NGO’s doen financieel weinig onder voor multinationals.
Er zijn bovendien de media die politici beknotten door sensatiebelust nieuws uit de koker van NGO’s zonder kritisch onderzoek naar de feitelijk juistheid. Je kunt stellen dat de democratische macht de tanden zijn uitgerukt door enerzijds talloze belangengroepen die van onze democratie een Vetocratie hebben gemaakt en anderzijds laffe politici die zich laten overbluffen.
Een sprekend voorbeeld geeft het boek van Remco de Boer over de gang van zaken rond schaliegas. Van een afstand bekeken was dat een schandalige ontwikkeling die bange of onverantwoordelijke politici zich hebben laten aanleunen. Met een volwassen democratie had dat niets te maken. Dat was Vetocratie door intimidatie en straatterreur. Ons moderne publieke debat en de politieke agenda zijn dan ook niet gedomineerd door plutocraten, zoals luidruchtige antikapitalistische NGO’s willen doen geloven, maar juist door diezelfde luidruchtige, terroristische antikapitalistische NGO’s en hun ongelijkheidsobsessie.
Juist de kapitalistische vrije markt heeft evenwel de ontwikkeling van de democratie mogelijk gemaakt, omdat iedereen, uitvinders en ondernemers, gelijke kansen kreeg om te benutten, de een met succes, de ander niet. Het succes van de welvaartsgroei is illustrerend voor het succes van democratisch goed werkend ondernemerschap. Het risico dat economisch succes politieke macht geeft is kleiner dan het risico dat politiek succes economische macht geeft, zoals de historie aantoont. Het is niet de economische ongelijkheid die de democratie bedreigt, maar de postmoderne Vetocratie van de NGO’s die zich blind staren op antikapitalistische ongelijkheids-bashing. Tot welk ontluisterend niveau onze democratie hierdoor is afgezakt, geeft Remco de Boer in zijn boek weer:
‘Schets een afschrikwekkend beeld van de toekomst, focus op de twijfel en risico’s die elke menselijke activiteit omgeven en laat ontlastend bewijs buiten beschouwing. Hijs medestanders zo hoog op het schild dat ze er niet meer af durven. Zet tegenstanders onder druk. Serveer experts die een andere mening hebben af als belanghebbend, vooringenomen en niet onafhankelijk. Wakker ook het wantrouwen tegen bestuurders aan door verdachtmaking. En weet dat de achilleshiel van elke politicus is zijn of haar herverkiesbaarheid is. Hoe huiveringwekkender de angstbeelden zijn en hoe harder de kritiek des te meer de media-aandacht is.’ Net als politici en de media is ook de milieubeweging verwikkeld in een strijd om het bestaan waarbij het doel de middelen heiligt. Machiavellisme in optima forma. Zie hier
Er wordt ons door NGO’s via hun mediaspreekbuizen permanent een moraliserend gedrag opgedrongen dat ideologisch gekleurd is vermomd als maatschappelijk verantwoord ….. en dan volgt een schier eindeloze reeks aansporingen die een keurslijf vormen zoals de korsetten van de gegoede dames in vroeger eeuwen. Het is bijna ziekmakend dat wij zo onderhand geen stap meer kunnen zetten zonder erop te worden aangesproken door NGO’s en belangengroepen. Er dreigt een ziekelijke cultuur van maatschappelijke controle te ontstaan onder het juk van Greenpeace, Milieudefensie, Wakker Dier, Oxfam Novib en noem maar op. Thans adverteert zo’n belangclubje voor eerlijke bloemen. Heerlijk sentimenteel: rozen voor Moederdag geplukt door Afrikaanse vrouwen die het lokale loon krijgen in plaats van het Europese minimumloon. Goh, wat een vreselijke ongelijkheid! Je zou er een complot in kunnen zien van de Nederlandse bloementelers.
Alles bij elkaar genomen leidt de Vetocratische luidruchtigheid van NGO’s de aandacht af van het noodzakelijke wetenschappelijk debat. Immers, dit is en blijft het kernpunt:
Wie uitsluitend de mens als oorzaak van opwarming ziet, moet alle andere oorzaken voor temperatuurstijging kunnen uitsluiten om te kunnen stellen dat slechts de antropogene factor de oorzaak is. Men moet ook alle historische natuurlijke schommelingen kunnen uitsluiten en aantonen dat deze niet van invloed zijn geweest op de temperatuurschommelingen.
Tot op heden zijn protagonisten van de CAGW- hypothese hier niet in geslaagd.
Om dit manco te verhullen, overschreeuwen NGO sceptici met veel bombastische retoriek. De uitkomst is dan ook voorspelbaar zoals 2 psychologen deden:
Niet falsificatie doet paradigma’s verschuiven, maar de autoriteit van de zittende macht. Zolang die haar misvatting niet inziet, zullen sceptici niet slagen in het omverwerpen van de bestaande hypotheses door falsificatie.
Popper’s principe dat elke theorie bij één falsificatie ongeldig is klopt in principe, maar geldt niet in de praktijk zo lang een paradigma een religieus-ideologische status heeft, fictie als feit wordt beleden en dit als beleid door de rechter wordt opgelegd.
De ideologisch bepaalde politieke agenda van de machtigste NGO’s is het niet te doen om het redden van de aarde, maar het opdringen van een Machiavellistische planeconische politieke orde met klimaat- en energiebeleid als hefboom. Ziehier de zegeningen van de Vetocratie.
