Het F-woord is eruit!
Vrijdag 24 juli 2015
Een gastbijdrage van Jeroen Hetzler
Leon de Winter schreef in de Telegraaf vorig jaar september een artikel onder de kop: Groene heffingen allemaal flauwekul.
Flauwekul.
Eindelijk is het F-woord eruit en in de landelijke pers verschenen zwart op wit, zomaar alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Geen berekeningen, percentages, kosten per kWh of maatschappelijke en economische beschouwingen, maar een recht-voor-zijn-raap-column waarin het falen van een ideologie die AGW-hypothese (Anthropogenic Global Warming; door de mens veroorzaakte opwarming) heet, tot op het bot wordt gefileerd. Een paar jaar geleden zou dit onmogelijk geweest zijn. Dan wachtte de auteur openbare bespotting en virtuele kastijding.
Het is duidelijk dat het ‘klimaat’ in dezen aan het veranderen is. En, om in stijl te blijven, zou ik het zelfs een kantelpunt willen noemen. Het valt immers moeilijk te ontkennen dat de meetgegevens van bijv. de mondiale temperatuur en de prachtig plaatjes van de sterk toenemende ijsvorming op zowel de Noord- als de Zuidpool een totaal ander beeld scheppen dan het doemscenario dat al 40 jaar wordt geschetst.
Het is al 40 jaar lang 2 voor 12. We zijn nu 40 jaar verder en we leven allemaal in nog grotere welvaart. De ijsberen gedijen opperbest en het aantal klimaatvluchtelingen is nul. De Malediven zijn nog steeds een paradijs voor toeristen en alle Pacifische atollen liggen nog boven water. Het wordt dacht ik tijd om het paradigma van kantelpunten en 2 voor 12-alarmisme te herbezien.
Nu de volwassen geworden meetreeksen een Ongemakkelijke Waarheid voor alarmisten blijken te vormen, nemen alarmisten echter hun toevlucht tot bespotting, dedain en verdachtmakingen. Ze meppen weer met het hockeystickmodel alsof het niet weerlegd zou zijn. Hypothesen, zoals die van de Ocean Heat Content, die echter nog volop in onderzoek zijn, worden met veel gevoel voor suggestie als waarheden rondgebazuind. Als met traktaatjes leurende zendelingen proberen alarmisten ons met verdubbelde ijver een schuldcomplex aan te praten.
Dichterbij huis kunnen wij het omineuze stilzwijgen constateren van minister Kamp en Ed Nijpels c.s. inzake de kosten van het Nationale Energieakkoord. Persoonlijk maak ik mij geen illusies dat deze kosten bij hen al lang bekend zijn. Zo moeilijk is het rekenwerk niet, zoals van diverse kanten is aangetoond. Wat ik meen te constateren is dat de politieke aanhangers van de AGW-hypothese die zich kritiekloos met huid een haar overleverden aan de ‘conclusies’ van het IPCC en zich door de doemprofetieën van de milieubeweging lieten imponeren, nu in een politiek mijnenveld zijn beland. Ik ben geen deskundige inzake massapsychologie, maar ik weet wel dat massahysterie vreemde dingen kan doen met mensen. Tel hier de groeiende religieuze verdwazing bij die de hernieuwbaarheidpolitiek behekst, en het resultaat is een beleid dat zeker ook de Ontwikkelingslanden onnoemelijke schade zal toebrengen en Nederland tot een onbewoonbaar mastenwoud zal omtoveren.
Daar komt gezichtsverlies nog bij, de meest gevreesde mijn in dat mijnenveld. De politicus die zich zo ondoordacht heeft gecommitteerd aan een illusie en daardoor het verschil tussen ideologie en realisme niet meer onderscheidt, kan niet meer terug zonder gezichtsverlies. Dit principe werd door 2 psychologen als volgt geformuleerd:
“Niet falsificatie van hypothesen doet paradigma’s verschuiven, maar alleen de autoriteit van de zittende macht. En zolang die zijn falen niet in wil zien, zullen sceptici niet slagen in het omverwerpen van de bestaande theorieën door middel van contrabewijzen en falsificaties. Popper’s principe dat elke theorie bij één falsificatie ongeldig is klopt in principe, maar geldt helaas niet in de praktijk.”
De politicus die niet de moed heeft dit in te zien is het niet waard om deze generatie naar een volgend tijdperk te leiden. Een dergelijke politicus is geen leider, maar een volgeling van een ontspoorde ideologie. Het woord is dus aan de kiezer.
Zoals Leon de Winter het met zo veel woorden aanvoerde, maakt een dergelijke politicus zich tot een volgeling van de planeconomische ideologie die ons thans wordt opgedrongen door lieden voor wie democratie en waarheid een ondergeschikte rol vervullen. Het is een welhaast duivels pakt met de politici wie het aan moed ontbreekt het eigen falen te erkennen. Over pakweg 15 jaar, als de laatste windmolen wordt gesloopt, zullen zij zich voor een parlementaire enquête moeten verantwoorden. Het beroep op de Crisis- en herstelwet zal dan het laffe excuus vormen om de ondemocratische dwingelandij van nu te rechtvaardigen.
