Roodkapje en de Angstbrigade
Woensdag 29 april 2015
Een gastbijdrage van Jeroen Hetzler
Het sprookje van Roodkapje kent, net als alle andere sprookjes, de nodige symboliek. Toegegeven, je kunt heel wat speculeren. Dit is nu juist wel het aardige van sprookjes. Enfin, een vergelijking maken met wat er thans om ons heen gebeurt is een amusante exercitie. Deze gedachte kwam op tijdens een genoeglijk diner onder het genot van een goed glas wijn en het uitwisselen van gedachten over klimaatalarmisme en de middelen waarvan voorstanders ervan zich bedienen.
Voor wie onbekend is met dit sprookje in deze wereld van JSF, Smart Phone en Apps, een korte samenvatting.
Roodkapje bezoekt haar grootmoeder die in een hutje in een idyllisch bos woont. Helaas is daar de boze wolf die Roodkapje onderweg van haar voornemen weet af te leiden door haar te bewegen eerst diep in het bos bloemen voor oma te plukken. Intussen vreet de wolf eerst oma op en vervolgens Roodkapje wanneer deze dan bij het hutje aankomt. Een wakkere jager ontdekt echter de snurkende wolf die geen pap meer kan zeggen, bevrijdt oma en Roodkapje uit de buik van de wolf, en stopt die buik vol met stenen om die met ziekenfondssteken dan weer dicht te naaien. Als de wolf naderhand door dorst overmand gaat drinken uit een vennetje, rollen de stenen naar voren waardoor de wolf verdrinkt.
Allereerst is daar het idyllische hutje in het ongetwijfeld ongerepte oerbos waarnaar het ideaal van redders van Grootmoeder Aarde uitgaat. Dan is daar de wolf die Roodkapje verlokt om tijd te verspillen door dieper in het bos nog mooiere bloemen voor grootmoeder Aarde te plukken. Roodkapje doorzag in haar argeloosheid niet de bedoelingen van de Boze Wolf. Zelfs niet toen ze vond dat oma er wel erg raar uitzag, maar toen was het te laat. Hap, slik, weg.
Die Grote Boze Wolf heeft wel iets weg van de krachten in onze maatschappij in de gedaante van de Angstbrigade die de argeloze burger misleiden door een idyllische wereld voor te spiegelen van morele verhevenheid tegenover Grootmoeder Aarde. De parallel dringt zich op met de naïeve Roodkapjes van nu die hun tijd en geld verspillen aan het ‘plukken’ van hernieuwbare energie om Grootmoeder Aarde te redden. Of grootmoeder hierop zit te wachten, wordt niet gevraagd. Hier hebben de postmoderne Wolven geen boodschap aan en daarom vreten zij alles en iedereen op die anders denkt of die de retoriek van de Boze Wolf doorzien.
Daarom noemen zij hen Deniers, of oorlogsmisdadigers die voor het Haagse Oorlogstribunaal gesleept moeten worden of zelfs onthoofd. Actieve wetenschappers die zich sceptisch uitlaten, moeten oppassen.
Tennekes was hier het slachtoffer van:
http://www.telegraaf.nl/binnenland/20404268/__HET_GELIJK_VAN_HENK_TENNEKES__.html
In het algemeen zijn velen inderdaad zo beducht voor sancties en de politieke correctheid dat zij in het gareel blijven lopen. Een pijnlijke uitwas van de opstelling van klimaatprotagonisten was lange tijd het volstrekt negeren van kritische geluiden. Aan deze eenzijdigheid komt, zij het heel incidenteel, verandering, maar bijvoorbeeld het NOS-journaal staat nog lichtjaren ver van gebalanceerde nieuwsuitingen op dit gebied.
De jager uit dit sprookje kan model staan voor de sceptici. Hij fileert immers de Boze Wolf en bevrijdt oma en Roodkapje uit de benauwenis van onwetendheid.
Sceptici,de goede, houden zich bezig met goede wetenschapsbeoefening en het fileren van pseudo wetenschap. Niet voor niets voert de Britse Royal Society het devies Nullius in verba ofwel Geloof niemand op zijn woord. Het valt niet te ontkennen dat de angst voor CO2 met al de daaraan toegedichte rampen, het resultaat is van zowel onvoldoende wetenschapsbeoefening (lees: jumping to conclusions) als buitensporige PR-propaganda door de Angstbrigade. De lijst van manipulatie, selectieve berichtgeving, bluf en suggestieve halve waarheden is schier eindeloos.
Alles is erop gericht om de illusie van de AGW-hypothese (Anthropogenic Global Warming; door de mens veroorzaakte catastrofale opwarming) levend te houden. Lees goed: dat er mogelijk sprake is van enige antropogene invloed, zullen zeer weinigen ontkennen. Het bezwaar richt zich echter op het catastrofale karakter van de informatie over klimaatverandering. Vooralsnog is hier niets van gebleken, al is inmiddels de temperatuur met bijna 1 volle graad gestegen, integendeel. Zie:
http://sciencepolicy.colorado.edu/admin/publication_files/2013.38.pdf
Alles is er bij de Angstbrigade op gericht om de argeloze burger onder de duim te houden door angst te zaaien. Hoe geraffineerd was bijvoorbeeld dit bericht om diezelfde burger zoet te houden met de suggestie dat het nu echt de goede kant opgaat en dat alle financiële offers niet voor niets zijn?
Maar de werkelijkheid als deze zien we tevergeefs, of zelden, in de media:
En deze lijst van mislukkingen van hernieuwbare energie kan met tientallen andere voorbeelden worden aangevuld. Elk evenwicht ontbreekt, ook binnen het IPCC. Donna Laframboise heeft over dit laatste uitvoerig geschreven. Het is de plicht van de journalistiek onafhankelijk en evenwichtig nieuws te brengen en niet zich voor het karretje van ongegronde sensatiezucht te laten spannen. Ik citeer: “De journalist is het verplicht aan zijn publiek én aan degenen over wie hij schrijft om informatie te publiceren die zo compleet en correct en evenwichtig mogelijk is. Daartoe is ‘wederhoor’ onmisbaar om eventuele hiaten, fouten en eenzijdigheden in zijn berichtgeving te signaleren.”
http://nl.wikipedia.org/wiki/Hoor_en_wederhoor_in_de_journalistiek
Het lijdt geen twijfel dat het hieraan, zeker wat betreft klimaatberichtgeving, ontbreekt. Angst opdringen, indoctrinatie van kinderen, onvolledige wetenschapsbeoefening, het ondeugdelijke Voorzorgprincipe en het door dit alles onverantwoordelijk in gevaar brengen van de belangrijkste pijler van elk beschaving: energie. Deze zijn de stenen die uiteindelijk de Boze Wolf zullen doen verdrinken.
Het is een kwestie van geduld bij sceptische wetenschappers, voor de burger zichtbare en tastbare mislukkingen en merkbaar koopkrachtverlies alvorens deze de ogen zullen opengaan en deze de verantwoordelijke politici weg zal sturen. De democratie zal gered moeten worden door feiten als black-outs, energiearmoede en last but not least de wetten van Moeder Natuur zelf.
Het hernieuwbare experiment op de huidige schaal, waar het niet thuishoort, maar wel op individuele kleinschalige basis, zal de geschiedenis ingaan als een mislukking en de grootste verspilling in de geschiedenis.
