Parrega, de Johanneskerk uit 1300
Op zadeldakjacht door het Friese zeekleiland kwamen we terecht in Parrega schuin onder Bolsward, dat lag tussen de zeearmen van de Marne (aan wat nu de Waddenzee is) en de Middelzee.
Van Parrega naar Blauwhuis loopt een zogenaamde Hemdijk naar ‘Westhem’ en ‘Oosthem’, die de scheiding vormde tussen het zeekleiland in het noordwesten, en het zompige veengebied waar de ‘Friese Meren’ beginnen van de watersporters.
Middelzee, met onder begrenzing door Hemdijk
Een ‘Hem’ is een binnenpolder die in de 13de eeuw ontstond, waar zo’n Hemdijk dan omheen werd aangelegd. Die Hemdijk loopt precies langs de onderkant van wat W. Eekhoff (1852) Wymbritseradiel noemt tussen IJlst en Blauwhuis (onder Bolsward), en waarin hij de Middelzee nog begrenst.
Langs de Hemdijk voorbij Blauwhuis vonden we nog deze sticker van een spermahandelaar die ‘Paringadvies’ geeft. 🙂
Paringadviezen op de Friese prairie
De zadeldak van Westhem bij K-weer aan de Hemdijk
De Hemdijk
Dus….Hebt U nog paringadvies nodig? Bij Jacobus Eppinga in Sondel moet U zijn…hij handelt ook in sperma. Het kan wel eens eenzaam zijn op de Friese prairie, dus bel nu… Bij de zadeldak van Parrega vonden we 1 van de zeldzame Memento mori-beelden die je bij Friese zadeldakjes vinden kan.
Gedenk te sterven, maar vergeet vooral ook niet te leven
De Kievit op een grafsteen
In de Groninger Ommelanden (met als regiowapen daarin Friese pompebled-vlagjes) konden we een hele serie wijden aan ‘Groningen Gothic’ van grafbeelden rond 1800. Maar in Westerlauwers Friesland zijn ze zeldzaam. Alleen in Aalsum boven Dokkum vonden we een entree vergelijkbaar met die in Parrega.
Het Middeleeuwse kapelletje van Aalsum met doodskopjes
Wat stemmige foto’s, passend bij het donkere jaargetijde, onderdeel van mijn fotografisch Requiem van het oude Friesland.
Inclusief zandloper, maar ook een hartje
Je kunt de Memento Mori-symbolen die we hier graag op de plaat zetten op twee manieren opvatten. Als excuus om er dan maar het bijltje bij neer te gooien omdat uiteindelijk toch alles op niks uitdraait. Dan word je ‘Links’ oftewel ‘onverantwoordelijk’ of ‘Liberaal’ ( = asociaal). Eigenlijk is dat ‘Lamento Mori’… Het bewenen van je sterfelijkheid, als huilende kleuter/linkse medemens met eisende houding naar God.
Of als oproep tot een vorm van ‘Levensernst’, dat je de kantjes er niet afloopt maar bidt en werkt (Ora et Labora). Als een Geestelijk Volwassene de Strijd om het Bestaan aangaan. Een zekere droefheid kan wel de grondtoon vormen, maar dan als in een ontroerende symfonie waarin je eigen twijfels ook niet hoeft te overschreeuwen.
Memento mori, gedenken of lamenteren over je sterfelijkheid
Een Reactionair maakt zo’n keuze na lang beraad…Ja, dat duurde wel een jaar of twintig en blijft een werk in progressie.